مقدمه

انعطاف‌پذيري يكي از اجزاء آمادگي جسماني و يك بخش كليدي در پيشگيري از آسيب و بهبود اجراي ورزشي مي‌باشد. در افراد غيرفعالي كه عادت به زندگي كم تحرك دارند، عضلات و تاندون‌هايشان كوتاه و فاقد قابليت كشش مي‌شوند. به عبارت ديگر دستگاه عضلاني در نتيجه بي‌تحركي، به تدريج قابليت ارتجاعي خود را از دست مي‌دهند و در نهايت دچار كاهش قابليت كشش مي‌شود( ). براي توسعه سريع انعطاف‌پذيري، تمرينات مربوط به گرم كردن اجرا مي‌گردد كه در نتيجه اجراي يكسري حركات كششي تا ميزان محدودي مي‌توان برانعطاف‌پذيري افزود، ليكن اين نوع تمرينات به تنهايي نمي‌تواند سبب بهبود انعطاف‌پذيري در درازمدت شود. امروزه تمرينات كششي به منظور توسعه انعطاف‌پذيري، بخش مهمي از هر نوع فعاليت جسماني به شمار مي‌رود.

چندين شيوه كششي شامل ايستا، پويا و تسهيل عصبي ـ عضلاني گيرنده‌هاي عمقي (PNF) افزايش در انعطاف‌پذيري را نشان داده‌اند. برخي از مطالعات پيشين نشان داده‌اند كه روش كششي PNF افزايش بيشتري را در دامنه حركتي نسبت به ساير روشها ايجاد مي‌كنند. اگرچه برخي از مزاياي استفاده از روشهاي كششي PNF مشخص شده است اما كارايي بيشتر اين روشها در تحقيقات هنوز مورد سؤال است.

چندين نوع روش كششي PNF وجود دارد كه عبارتند از: CR، HR، CRCA و SRHR و ACR

شماري از مطالعات شيوه SRHR را در تحقيقات خود به كار برده‌اند و هركدام زمانهاي متفاوتي را براي نگهداري انقضاض ايستا (MVIC) ذكر كرده‌اند. در نتيجه تعيين مؤثرترين زمان نگهداري انقباض ايستا در اين شيوه بايد بررسي شود. در صورتيكه زمان كوتاهتر MVIC، افزايش يكساني ا در دامنه حركتي (ROM) در مقايسه با يك زمان طولاني‌تر ايجاد كند، مربيان و ورزشكاران ممكن است شيوه‌اي كه زمان كمتري را صرف كند، ترجيح دهند.

۲ـ۱ بيان مسأله

تمرينات انعطاف‌پذيري به طور كلي به عنوان يك بعد مهم در اجراهاي ورزشي پذيرفته شده است و بطور وسيعي بعنوان يك شيوه مؤثر در درمان و پيشگيري از آسيبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرينات كششي براي افزايش قابليت كشساني بافت و بدين طريق افزايش دامنه حركت مفاصل ويژه طراحي شده‌اند. اعتقاد بر اين است كه افزايش دامنه حركت عملكردهاي ورزشي را بهبود و شدت و تعداد آسيبها را كاهش مي‌دهد. با وجود اينكه عوامل ارثي نقشي تعيين كننده در انعطاف‌پذيري ايفاء مي‌كنند، حركت‌پذيري مفصل مي‌تواند از طريق يك برنامه منظم حركات توسعه دهنده انعطاف‌پذيري حفظ و يا توسعه داده شود.

اجزاء مقاوم غيرفعال و انقباضي فعال در برابر كشش عضله مقاومت ايجاد مي‌كنند و روشهاي ويژه‌اي براي كاهش مقدار چنين محدودكننده‌هايي پيشنهاد شده‌اند.

به منظور توسعه انعطاف‌پذيري، روشهاي كششي مختلفي ارائه شده‌اند كه محققين بطور كلي آنها را به سه دسته ايستا، پويا PNF تقسيم نموده‌اند. روش كششي ايستا عبارت است از كشيدن عضله تا نقطه احساس مقاومت و حفظ اين وضعيت به مدت ۶ تا ۶۰ ثانيه شيوه كششي پويا، متضمن حركات تابي يا فعال مي‌باشد. در اين نوع كشش، گروه عضلات در حالت كشيدگي نگه داشته نمي‌شوند، بلكه از حركات پوياي مكرر در يك زمان كوتاه استفاده مي‌شود. به عقيده كنت و وس، PNF عبارت است از تسريع يا توسعه مكانيسم عصبي، عضلاني از طريق تحريك گيرنده‌هاي عمقي

از رايج‌ترين روشهاي PNF كه ورزشكاران در تمرينات خود مورد استفاده قرار مي‌دهند، روش SRHR است كه به عقيده برخي محققين انعطاف‌پذيري را بيش از ساير روشهاي كششي معمول PNF افزايش مي‌دهد. روش SRHR شامل انقباض ايستاي عضلات مخالف، پس از انقباض عضلات موافق است و از آنجاييكه هر دو گروه عضلاني موافق و مخالف در اين روش منقبض مي‌شوند، با تحريك گيرنده‌هاي عمقي درون عضلاني از طريق بازداري اتوژنيك و بازداري دوسويه موجب انبساط (راحتي) در عضله تحت كشش مي‌شود.

متون متعددي كه از روش SRHR استفاده كرده‌اند، هر كدام زمانهاي متفاوتي را براي نگهداري MVIC توصيه نموده‌اند. در حاليكه برخي از متون زمان مشخصي را براي MVIC ذكر نكرده‌اند، برخي از محققين ۳ ثانيه MVIC را در روشهاي مختلف PNF مورد حمايت قرار داده‌اند. در مطالعات ديگر ۵ ثانيه و ۶ ثانيه MVIC  نيز مورد استفاده قرار گرفته است. بعلاوه، ابهام وقتي بيشتر مي‌شود كه محققان ۷ ثانيه، ۷ تا ۸ ثانيه، ۱۰ ثانيه، ۱۵ ثانيه و حتي تا بيش از ۲۰ ثانيه MVIC  را نيز بكار برده‌اند.

مطالعه حاضر تأثير ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانيه MVIC در كشش PNF به روش SRHR را بر توسعه دامنه حركتي مفصل ران مورد بررسي قرار مي‌دهد. در واقع محقق در جستجوي پاسخ به اين سؤال است كه آيا بين زمانهاي ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانيه MVIC در روش SRHR تفاوتي وجود دارد يا خير؟

فهرست مطالب :

1. فصل اول : مقدمه و معرفی
2. مقدمه
3. بیان مسأله
4. ضرورت و اهمیت تحقیق
5. اهداف تحقیق
6. پیش‌ فرض های آزمون
7. فرضیه‌ های تحقیق
8. محدودیت‌ های تحقیق
9. متغیرهای تحقیق
10. تعریف عملیاتی واژه‌ ها و اصطلاحات
11. فصل دوم : ادبیات و پیشینه تحقیق
12. مقدمه
13. انعطاف پذیری
14. انواع انعطاف پذیری
15. عوامل محدود کننده انعطاف پذیری
16. فواید برنامه تمرینی کششی
17. کشش عضلانی و پیشگیری از آسیب
18. رخداد های هنگام کشش عضلانی
19. چه موقع کشش را انجام دهیم؟
20. مبانی نروفیزیولوژیک کشش
21. دوک های عضلانی
22. اندام وتری گلژی
23. بازتاب کششی
24. مهار خودبخودی (بازتاب کششی معکوس)
25. بازداری دوسویه
26. انواع تکنیک های کششی
27. کشش بالستیک (پویا)
28. شش ایستا
29. کشش تسهیل عصبی – عضلانی گیرنده‌ های عمقی (PNF)
30. کشش به روش SRHR
31. رابطه مدت انقباض ایستا در PNF و افزایش دامنه حرکتی
32. فصل سوم : روش شناسی تحقیق
33. جامعه آماری
34. نمونه و روش نمونه‌ گیری
35. ابزار اندازه‌ گیری
36. نوع تحقیق
37. طرح تحقیق
38. مراحل اجرای تحقیق
39. اجرای پیش‌ آزمون
40. برنامه یک جلسه تمرین
41. شیوه اجرای یک نوبت (ست) از برنامه تمرین
42. فصل چهارم : تجزیه و تحلیل آماری
43. مقدمه
44. توصیف آماری داده‌ ها
45. آزمون فرضیه‌ های تحقیق
46. فصل پنجم : بحث و نتیجه گیری
47. مقدمه
48. خلاصه تحقیق
49. یافته‌ های تحقیق
50. بحث و نتیجه‌ گیری
51. پیشنهاد برخاسته از تحقیق
52. پیشنهادات برای تحقیقات بعدی
53. منابع

نوع فایل : ورد (doc)

حجم فایل : ۹۳ کیلوبایت (zip)

تعداد صفحات : ۱۱۷ صفحه