همانطوريكه تارخ دانان و تاريخ نويسان غربي خود اذعان نموده اند اوليت سازندگان سرپناه و به عبارتي ساختمان در گيتي ايرانيان بوده اند و به همين علت شرايط جغرافيايي منطقه نمي توانستند در غارها زندگي كنند و به همين خاطر ديوارهايي را به ارتفاع قدشان و يت كمي بلندتر مي ساختنند و بعد تنه درختان را صاف كرده و روي ديوارها مي انداختند كه ما امروزه به آن نان تير داده اين و روي تيرها را با پوشال گياهان منطقه مي پوشاندند و در واقع ايزولاسيون مي كردند و اين سازه كه ما در اصطلاح امروزي ساختمان بنايي به آنم داده ايم مربوط به حداقل شش الي هفت سال پيش است كه درياچه مركزي ايران واقع در دشت كوير  و دشت لوت در اثر گسل به وجود آمده و آتشفشان دماوند خشك نشده بود و شهر سيلك (كاشان) به عنوان پايتخت ايران به حساب مي آمد كه ملكه مادر (ماما) بعنوان پادشاه ايران كه نزد ايرانيان (ايران بانو) خوانده مي شد در آن زندگي مي كرد كه با هوش ترين زن ايراني بود و با قايقي كه گوزنها آن را مي كشيدند سراسر درياچه كمركزي را مي گشت و به شهرهاي ايران در شمال و جنوب و شرق و غرب سركشي مي كرد و همين هوش آنان بود كه موجب پيشرفت در ساخت خانه و بعدها در دوران هخامنشي در شهرسازي گرديد.