قسمتی از مقدمه

توجه به ظاهر در چارچوب اجتماعی، امری بهنجار، پسندیده و حتی در حد متعادل نشان دهنده‌ی سلامت روانی است، اما در جوامع امروزی به علت تاکید بیش از حد بر زیبایی و تصاویر ارائه شده در مجله­های مد، سینما و رسانه ها، این توجه خصوصا در بین زنان شکل افراطی به خود گرفته است. به گونه ای که تقریبا همه‌ی زنان حداقل یکبار در زندگی احساس شرم و نارضایتی از ظاهر خود داشته اند و این امر مختص قشر خاص، طبقه­ی اجتماعی و سطح تحصیلات خاصی نمی‌شود (Brown, 2001). این قبیل اشتغالات ذهنی می تواند موجب گسترش یک تصویر تحریف شده از بدن و خود شده و حتی به گونه ای پیشرفت کند که زمینه ی ابتلا به اختلال بدشکلی بدنی را فراهم سازد (stimmdel, 2002). بنابراین، تعجب انگیز نیست که سالانه، میلیون­ها نفر برای جراحی زیبایی داوطلب شوند (Hawse, 2008). برای نمونه در سال 1994 انجمن جراحی پلاستیک و ترمیمی آمریکا گزارش داد که اعضای آن بیش از 390000 جراحی زیبایی از جمله لیپوساکشن (برداشتن چربی از نواحی مختلف بدن)، بزرگ کردن پستان، جراحی بینی و کشیدن صورت انجام داده اند (Sarwer, 1998).