این پایان نامه در قالب فرمت word قابل ویرایش ، آماده پرینت و ارائه به عنوان پروژه پایانی میباشد.

سیمواستاتین با نام تجاری zocor  دارویی است که به طور گسترده در درمان هایپرکلسترولمیا استفاده میشود. سیمواستاتین دارای میزان انحلال در آب ضعیفی است که سبب کاهش بهره درمانی آن می شود،

رفتار حلالیت داروها یکی از جنبه های چالش برانگیز در توسعه فرمولاسیون باقی مانده است.

با توجه به اینکه بسیاری از داروها از محلولیت و میزان انحلال پایینی در آب و به تبع آن از جذب پایین تر و فراهمی زیستی کمتری برخوردارند تکنیک های مختلفی جهت بهبود میزان انحلال آنها مطرح شده است مانند: میکرونیزاسیون،پراکندگی های جامد،تکنیک مایع_جامد،میکروانکپسولاسیون،استفاده از سورفکتانت ها،استفاده از سیکلودکسترین ها،استفاده از کمک حلال ها

پراکندگی جامد به معنی پراکندگی یک یا چند ماده در یک حامل یا ماتریکس بی اثر می باشد.

در این مطالعه پراکندگیهای جامد سیمواستاتین با استفاده از حاملهای مختلف شامل بتا سیکلودکسترین، مانیتول،PVPK30، PEG 400,1000,4000,6000 ،Compritol، Glucire ، HPMC6cps، HPMC15cps و Tween 20,40,60,80 با نسبتهای مختلف (1/0 :1، 5/0: 1، 1:1، 2:1، 5:1) با روشهای ذوبان، تبخیر حلال، اختلاط فیزیکی ساخته شدند.فرمولاسیون های تهیه شده از نظر حلالیت اشباع مقایسه شدند و فرمولاسیونهای منتخب از هر گروه جهت انجام آزمایشهای بعدی در نظر گرفته شدند. در بررسی آماری تمامی فرمولاسیون ها در مقایسه با سیمواستاتین خالص حلالیت اشباع به طور معناداری افزایش یافت. فرمولاسیونهای منتخب شامل: A7، B10 ،C7، D1، E4، F6 بودند.

همچنین سرعت انحلال و جریان پذیری و تراکم پذیری فرمولاسیون های منتخب مورد مطالعه قرار گرفت. فرمولاسیون B10 با توجه به محلولیت اشباع و سرعت انحلال به عنوان فرمولاسیون برتر شناخته شد و به منظور بررسی عدم تداخل دارو- حامل توسط DSC و FTIR آنالیز شد.

در مجموع می توان اذعان نمود که استفاده از روش پراکندگی جامد تکنیک مناسبی جهت بهبود سرعت انحلال سیمواستاتین بوده و کاربرد حاملهای مناسب می تواند تاثیر مثبتی در این راستا داشته باشد.

اولين شرط براي ايجاد اثر درماني ، ايجاد فراهمي زيستي مناسب است. بدين منظور بايد دارو بتواند در بدن به خوبي حل شود. بنابراين فرآيند انحلال را ميتوان از اصلي ترين مراحل دست يابي به اثر درماني دانست. سرعت انحلال فاكتوري است كه نمايان گر حلاليت دارو مي باشد.تقريباً 40٪ از داروهايي كه در درمان بيماريها كاربرد دارند، داروهاي كم محلول در آب هستند (1).پايين بودن محلوليت مائي و و يا سرعت انحلال دارو، علي رغم نفوذ پذيري مناسب ، منجر به ايجاد غلظت كم داروي محلول در محل جذب و در نتيجه پايين بودن فراهمي زيستي آن خواهد شد (2).Amidon  و همكارانش اين دسته از داروها را در رده تركيبات دسته BCS ІІ قرار دادند (3). افزايش محلوليت مائی يا سرعت انحلال اين دسته از تركيبات از معضلات اصلي توسعه اشكال داروئي آنهاست.

مهمترين راه براي اصلاح انحلال ، افزايش سطح قابل دسترسي براي انحلال است. براي افزايش اين سطح ميتوان اندازه ذرات تركيبات جامد را كاهش داد و يا ميزان ترشدگي سطح را افزايش داد . كاهش اندازه ذرات تركيبات با استفاده از آسياب كردن پودر دارو به طور تئوري باعث افزايش سطح قابل دسترسي براي انحلال مي شود. اما در اغلب موارد پودرهاي مكانيزه تمايل به هم چسبيدن دارند. لذا استفاده از آسياب براي كاهش اندازه ذرات منع شده است. يكي از راههايي كه ميتواند منجر به افزايش حلاليت دارو شود ، استفاده از حاملهاي محلول در آب به صورت پراكندگي جامد مي باشد. در اين سيستمها با قرار دادن دارو در پايه بستر پليمري ، يا اكسپين هاي داراي ويژگي مطلوب ( جهت بهبود محلوليت دارو) ميتوان داروهايي با محلوليت افزايش يافته حاصل نمود (4). اگرچه گزارشات مختلفي مبني براستفاده از سامانه هاي پراكندگي جامد منتشر شده است ولي تا كنون در توسعه تعداد معدودي از فرآورده هاي تجاري مورد استفاده قرار گرفته است. علت اين مسئله احتمال ناپايداري در فيزيكي داروي محاط شده در بستر پليمر مي باشد (5). جدا شدن فازها ، رشد كريستالي يا تبديل ماده از حالت آمورف به كريستال منجر به كاهش محلوليت و سرعت انحلال مي گردد. حضور حامل پليمري در اين سامانه ها عاملي است كه ممكن است از كريستاليزه شدن مجدد دارو جلوگيري نمايد (6و7). ايجاد حالت آمورف در فرمولاسيونهاي پراكندگي جامد عامل مهمي در افزايش سرعت انحلال آن بوده و جلوگيري از كريستاليزه شدن آن براي حفظ و ثبات روند آزادسازي دارو از بستر پودر بسيار مهم ميباشد (8). در اين تحقيق سعي شده است تا با تهيه پراكندگي هاي جامد از داروي كم محلول سيمواستاتين با استفاده از حامل هاي مختلف و نسبتهاي مختلف دارو به حامل ، ميزان انحلال آن را افزايش داده و به مناسب ترين سيستمي كه قادر باشد در كنار بهبود محلوليت دارو ، ساير خصوصيات فيزيكوشيميايي داروي سیمواستاتین را بهبود بخشد ، دست يافت.

1-2-اهداف :

   اهداف اصلي :

بررسي پارامترهاي گوناگون وابسته به فرمولاسيون در سيستمهاي پراكندگي جامد به منظور بهبود محلوليت داروي سیمواستاتین

اهداف فرعي :

الف- بررسي كامل خصوصيات فيزيكوشيميايي و به ويژه محلوليت داروي سیمواستاتین

ب- ساخت پراكندگي هاي جامد از داروي سیمواستاتین با استفاده از مواد جانبي گوناگون يا تغيير در پارامترهاي مختلف ساخت

ج- ارزيابي خصوصيلت فيزيكوشيميايي پراكندگي جامد تهيه شده و همچنين محلوليت داروي سیمواستاتین

د- دستيابي به مهمترين سيستمهايي كه قادر باشد در كنار بهبود محلوليت دارو، ساير خصوصيات فيزيكوشيميايي داروي سیمواستاتین را بهبود بخشد.