چكيده

    پژوهش حاضر به منظور بررسي مقايسه ي توانايي ديداري – فضايي كودكان با اختلال يادگيري غيركلامي و كودكان درخودمانده با عملكرد بالا انجام گرفته است. در اين پژوهش از نوع توصيفي زمينه يابي استفاده شده که در دو مرحله انتخاب (آزمودنی ها و اجرای پژوهش) اجرا شده است. جامعه آماري شامل کلیه دانش آموزان درخودمانده با عملكرد بالا و کلیه دانش آموزان با اختلال یادگیری غیرکلامی شهر تهران است. دراین تحقیق از نمونه گیری دردسترس استفاده شد. بدین منظور تعداد 15 نفر از دانش آموزانی که اختلال یادگیری غیرکلامی دارند، با استفاده از فرم معلم گلدستین (1999) و تعداد 15 نفراز دانش آموزان درخودمانده با عملكرد بالا از مدارس ویژه این کودکان که با استفاده ازآزمون گارز شناسایی شده اند. و بر روي هر كدام از آنها آزمون مكعب هاي كهس به اجرا درآمد. به منظور آزمون فرضیه تحقیق از آزمون تی مستقل استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات دانش آموزان با اختلال یادگیری غیر کلامی و دانش آموزان با درخودمانده با عملكرد بالا از لحاظ توانایی دیداری- فضایی تفاوت معناداری وجود دارد. و دانش آموزان با اختلال يادگيري غيركلامي دارای توانایی دیداری- فضایی بهتری نسبت به دانش آموزان با درخودمانده با عملكرد بالا هستند.

كليد واژه ها: توانايي ديداري – فضايي، اختلال يادگيري غيركلامي، درخودمانده با عملكرد بالا.