از کاستی های بزرگ اخلاقی که از ضعف نفس و سستی ایمان و نشناختن مقام و کرامت انسانی ناشی می شود، تملق و چاپلوسی و تعریف و تمجید از دیگران برای خوش آمد آنان و رسیدن به اهداف پست مادی و دنیوی است. از این رو پیشوایان بزرگ دین، چاپلوسان را بشدت مورد نکوهش قرار داده اند.
امام علی (ع) در این مورد می فرمایند: «مردم از پست ترین حالات زمامداران در نزد صالحان این است که گمان برند آنها دوستدار ستایش اند، و کشورداری آنان بر کبر و خودپسندی استوار باشد، و خوش ندارم، در خاطر شما بگذرد که من ستایش را دوست دارم، و خواهان شنیدن آن می باشم. سپاس خدا را که چنین نبودم و اگر ستایش را دوست می داشتم، آن را رها می کردم به خاطر فروتنی در پیشگاه خدای سبحان، بزرگی و بزرگواری که تنها خدا سزاوار آن است.
» فهرست مطالب:
- مقدمه
- رعایت حقوق مردم
- مردم دوستی و رفتار محبت آمیز با آن ها
- عدالت ورزی
- امانتداری
- پرهیز از تکبر
- پرهیز از تملق و چاپلوسی
- نصیحت و نقد دلسوزانه
- منابع
برچسب ها:
اخلاق نهج البلاغه اخلاق در نهج البلاغه