لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 15 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
2
درون يك دوربين ديجيتال
اشاره:
بدون شك تا به‌حال مقالات زيادي در رابطه با دوربين‌هاي ديجيتالي خوانده‌ايد. مقالاتي كه بسيار جامع و يا بسيار مختصر نوشته شده‌اند و يا حتي به كالبد شكافي همه و يا يكي از اجزاي دوربين‌هاي ديجيتالي پرداخته‌اند. گاهي نيز دوربين‌ها با هم مقايسه شده‌اند. و ممكن است تصور كنيد ديگر چيزي در مورد دوربين‌هاي ديجيتال وجود ندارد كه نياز به بررسي و يا اهميت دوباره‌خواني داشته باشد. اما در اين مقاله ما قصد داريم ضمن آشنا كردن شما با نحوه كاركرد دوربين‌هاي ديجيتالي، نحوه عكاسي كردن با اين دوربين‌ها را نيز بيان كنيم. لطفاً ادامه مقاله را بخوانيد.
درآمد
بگذاريد اين‌طور شروع كنيم: شما مي‌خواهيد يك عكس خانوادگي بگيريد و آن را براي يكي از دوستانتان كه در كشور ديگري زندگي مي‌كند ايميل كنيد. براي اين‌كار شما مجبوريد عكس‌تان را به گونه‌اي تهيه كنيد كه از نظر كامپيوتر قابل تشخيص باشد. مطمئنا انتظار نداريد عكس‌تان را جلوي مانيتور كامپيوتر بگيريد تا آن را ببيند و براي دوستتان تعريف كند! (اين مطلب را در صفحه نوستالژي شماره قبل خوانده‌ايد!)
35mm Full-Frame 11.1-Megapixel CMOS Sensor
بيت‌ها و بايت‌ها همان زبان مخصوص كامپيوتر هستند. هر عكس ديجيتالي عملا زنجيره‌اي از صفر و يك محسوب مي‌شود كه نقاط رنگي تشكيل دهنده عكس‌ها (پيكسل‌هاي رنگي) توسط آن‌ها براي كامپيوتر تعريف مي‌شوند. همه فرمت‌هاي خاص عكس، در حقيقت اشكال گوناگون تعريف اين نقاط رنگي توسط كامپيوتر به حساب مي‌آيند. براي اين‌كه يك عكس به اين فرمت‌ها تبديل شود دو‌راه وجود دارد. شما مي‌توانيد به‌وسيله يكي از همان دوربين‌هاي قديمي نگاتيوي يك عكس بگيريد. نگاتيو را به طريقه شيميايي ظاهر كنيد. آن را روي يك كاغذ عكاسي چاپ كنيد و سپس توسط يك اسكنر آن را به يك عكس ديجيتالي تبديل كنيد. هرچند كه استفاده از يك اسكنر نگاتيوي جديد مي‌تواند مرحله چاپ عكس بر روي كاغذ را حذف كرده و عمل تبديل را مستقيماً از روي نگاتيو انجام دهد، اما مبناي كار باز هم بر دريافت الگوي نوري بازتابش شده و ضبط مقدار ارزش پيكسلي آن‌ها استوار است.
اما راه دوم اين است كه مستقيماً نور بازتابش شده از موضوع را دريافت كرده و مقدار ارزش پيكسلي آن‌ها را بلافاصله و بدون هيچ واسطه‌اي ذخيره كنيد و يا به زبان ساده‌تر از يك دوربين ديجيتال استفاده كنيد.
اما اصلي‌ترين تفاوت كار بين دوربين‌هاي ديجيتالي و آنالوگ در همين نكته نهفته است. مثل تمام دوربين‌هاي آنالوگ قديمي، دوربين‌هاي ديجيتالي نيز داراي تعدادي لنز هستند كه مي‌توانند نور دريافتي از سوژه را به منظور ايجاد يك تصوير متمركز كنند. اما به جاي اين‌كه نور متمركز شده روي يك قطعه نگاتيو حساس به نور متمركز گردد، روي قطعه‌اي نيمه هادي تابيده مي‌شود كه قابليت ضبط الكترونيكي نور را داراست. در مرحله بعدي كامپيوتر با تفكيك اطلاعات الكترونيكي دريافتي از اين پروسه به داده‌هاي ديجيتالي، تصاوير را با فرمت‌هاي گوناگون ذخيره مي‌كند. همه قابليت‌هاي هيجان‌انگيز دوربين‌هاي ديجيتالي از همين قابليت عملكرد مستقيم ناشي مي‌شود.
حالا مي‌خواهيم ببينيم دوربين‌ها دقيقا چه كاري انجام مي‌دهند.
2
دوربيني بدون فيلم
تفاوت كليدي بين يك دوربين ديجيتال و يك دوربين نگاتيوي آنالوگ اين است كه دوربين‌هاي ديجيتالي فيلم ندارند و در عوض سنسوري دارند كه مي‌تواند تابش نور را به بار الكتريكي تبديل كند. سنسورهاي ديجيتالي اغلب داراي ابعاد بسيار كوچكتري نسبت به نگاتيو‌هاي 35ميلي‌مترهستند. البته اندازه‌هاي بزرگ‌تري هم ساخته شده‌اند. مثلا‌ً در دوربين CANON EOS -1Ds نوعي حسگر به كار رفته است كه42 x 63 mm مي‌باشد و وضوحي برابر1/11مگاپيكسل دارد.
سنسور تصويري به كار رفته در اغلب دوربين‌هاي ديجيتالي موجود از نوع Charge Coupled Device)CCD) مي‌باشد. البته برخي دوربين‌هاي ساده‌تر از نوع دوم سنسور‌ها يعني تكنولوژي Complementary Metal Oxide Semiconductor)CMOS) نيز استفاده مي‌كنند. عليرغم بهبود‌هايي كه در سنسورهاي CMOS حاصل شده و احتمالاً مي‌تواند در آينده بيشتر مورد استقبال عموم قرار گيرد اما بعيد به نظر مي‌رسد بتواند به طور كلي در دوربين‌هاي حرفه‌اي‌تر جانشين سنسورهاي CCD شود. در طول اين مقاله ما بيشتر روي فناوري CCD تمركز مي‌كنيم. البته براي سادگي كار مي‌توانيد هر دوي آن‌ها را يكسان فرض كنيد. زيرا اين دو، از نظر ماهيت عملا يكسان هستند تنها از لحاظ استفاده از نور دريافتي متفاوت از يكديگر عمل مي‌كنند. بنابراين بيشتر چيزهايي كه درباره CCDها ياد مي‌گيريم قابل تعميم به CMOSها نيز هستند.
سنسورهاي نوري مجموعه‌اي متشكل از هزاران رديف بسيار كوچك از ديودهاي حساس به نور هستند كه مي‌توانند فوتون‌هاي نور را به بار الكتريكي تبديل كنند. اين ديودهاي يك‌سويه را Photosite مي‌نامند. هر فوتوسايت به تابش نور حساس است و مسلماً هرچه نور تابيده شده بر آن شدت بيشتري داشته باشد، بار الكتريكي بيشتري در آن انباشته خواهد شد.
در حسگر‌هاي CCD اين بار الكتريكي انباشته شده در هر فوتوسايت به صورت تك به تك و رديف به رديف خوانده مي‌شود و اصولاً تشخيص مقدار يك بار الكتريكي وابسته به مكان آن در ميان ديگر فوتوسايت‌ها مي‌باشد. ضمن اين‌كه قبل از آن‌كه سنسور نوري بتواند آماده عكسبرداري شود لازم است كه تمام اطلاعات مربوط به عكس قبلي از روي آن به طور كامل خوانده و حذف شود. اما در سنسورهاي
4
CMOS، هر يك از عناصر حساس به نور داراي يك آدرس طولي و عرضي مشخص است و مي‌تواند به طور منفرد توسط محور‌هاي X و Y آدرس‌دهي و خوانده شود. مطلب كمي پيچيده شد؟ بهتر است كمي بيشتر درباره آن بحث كنيم.
CMOS در مقابل CCD
دقيقا از مرحله‌اي كه فوتون‌هاي نور توسط فوتوسايت‌ها به الكترون تبديل مي‌شوند، تفاوت بين دو نوع حسگر اصلي آشكار مي‌شود. مسلماً مرحله بعدي عبارت است از خواندن مقادير بار انباشته شده در هر سلول و تشخيص يكسل رنگي مربوط به آن. در سنسورهاي CCD بار الكتريكي شارژ شده از يك گوشه سنسور خوانده شده و رديف به رديف جلو مي‌رود و به طور همزمان يك مبدل آنالوگ به ديجيتال متناوب با تمام مقادير دريافتي از پيكسل‌ها را به مقادير ديجيتالي تبديل مي‌كند. اما CMOSها داراي چندين ترانزيستور مختلف در سر راه داده‌ها هستند كه با تقويت و جابه‌جا كردن بار‌هاي الكتريكي توسط سيم‌هاي متصل به آن‌ها، مقادير را جداگانه و تك به تك به پردازشگر ارسال مي‌كنند. هرچند كه انعطاف‌پذيري اين شيوه به مراتب بالاتر از روش سطر به سطر است و مي‌تواند براي كاربرد‌هايي مثل فوكوس خودكار و اندازه‌گيري نور مفيد واقع شود. اما عملا سيگنال دريافتي ازCCDها شفاف‌تر مي‌باشد. CCDها براي ايجاد قابليت ارسال بار بدون اعوجاج و تحريف، از يك پروسه صنعتي خاص استفاده مي‌كنند و اين پروسه روشي را ارايه مي‌دهد كه موجب خلق تصاويري بسيار شفاف مي‌شود. اصلي‌ترين تفاوت‌هاي بين سنسورهاي CMOS و CCD را مي‌توان به اين شكل فهرست كرد:
● سنسورهاي CCD همانطور كه در بالا گفته شد تصاويري با كيفيت بالاتر و اختلال كمتري به‌وجود مي‌آورند. اما به طور تجربي ثابت شده كه سنسورهاي CMOS براي ايجاد نويز و اختلال بسيار مستعد‌ترند.
● از آنجا كه هر پيكسل در سنسورهاي CMOS داراي چندين ترانزيستور مرتبط است كه در كنار آن‌ها قرار مي‌گيرد، حساسيت اين سنسور‌ها به نور پايين‌تر مي‌آيد. چرا كه بسياري از فوتون‌هاي نور به جاي اين‌كه با سطح ديودهاي نوري برخورد كنند با اين ترانزيستورها برخورد كرده و به هدر مي‌روند.
● سنسورهاي CCD به مصرف توان بالا معروفند. اين سنسور‌ها در مقايسه با سنسورهاي CMOS تقريبا 100 مرتبه بيشتر از باتري استفاده مي‌كنند.
CCD ها به علت توليد بالاتر، بسيار بيشتر ازCMOS ها مورد تحقيق و بررسي قرار گرفته‌اند و مسلما روش‌هاي توليد اقتصادي‌تر و با كيفيت‌تري براي آن‌ها ابداع شده است. به همين دليل مي‌توان مشاهده كرد كه اغلب دوربين‌هاي با كيفيت و مارك‌هاي معتبر جهان از اين سنسور بهره مي‌برند.
● از آنجا كه تقويت كننده سيگنال‌هاي نوري در CMOS بلافاصله بعد از هر فوتوسايت قرار دارد بنابراين اين نوع حسگر‌ها مي‌توانند تصاوير را دو برابر سريع‌تر نسبت بهCCD ها انتقال دهند.
براساس گفته‌هاي بالا متوجه مي‌شويد كهCCD ها بيشترين استفاده را در دوربين‌هايي دارند كه بيشتر بر كيفيت بالاتر تصوير، مقدار بيشتر پيكسل‌هاي تصوير و حساسيت به نور بالاتر تأكيد دارند. اما در عوض سنسورهاي
برچسب ها:
تحقیق درباره درون يك دوربين ديجيتال درون يك دوربين ديجيتال دانلود تحقیق درباره درون يك دوربين ديجيتال درون دوربين ديجيتال تحقیق درباره درون دوربين ديجيتال