لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 19 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
1
فهرست
عنوان صفحه
مقدمه 1
برخورد امام با طلحه و زبير 2
فرمان عزل معاويه: مهمترين تصميم سياسي امام 3
بزرگ ترین فرصت تاریخی معاویه: خونخواهی عثمان 6
هدف معاويه: تبديل خلافت به سلطنت موروثي 9
صفين و حكميت 11
علل پيدايش خوارج و برخورد امام على (ع) با ايشان 13
آزادي و آزادگي در نظر اميرالمؤمنين (ع) 15
منابع 16
مقدمه
مقدمه بخث را با طرح چند پرسش در باب سیاست حکمداری امیرالمومنین آغاز می کنیم.
آیا همان گونه که شایع است سیاست ملک داری علی علیه السلام سبب شکست او شده و به عکس عقل سیاسی و دهای معاویه توفیق و غلبه ی او را باعث گردیده است؟
3
مسائلی در تاریخ اتفاق افتاده که نسل معاصر نسبت به آنها عجولانه و بی تأمل قضاوت کرده و بعد این قضاوت سینه به سینه و دهان به دهان به آیندگان تحویل گردیده و مادام که مرد محققی درباره ی صحت و سقم آن نیندشد و زیر و روی آمر را به دقت بازدید نکند و بطلان آن را با دلیل و حخت نشان ندهد، قضاوت ناصحیح پیشینیان و شایعه ی نادرست جاری، قوت خود را حفظ می کند و به تدریج جزو اصول انکار ناپذیر قرار می گیرد.
مسئله ی سیاست مداری امیرالمومنین «ع» از این جمله است. فضائل بی مانند علی «ع» اگر پاکدلان را شیفته و شیدای او کرد، حسادت و بد خواهی بدخواهان و تنگ چشمان را نیز برانگیخت. تاریخ نشان می دهد که ایام حیات رسول خدا «ص» به او حرمت و مقامی که نزد او داشت چه آتش رشک و حسدی در کانون سینه ی تنگ چشمان افروخته بود، به طوری که چندین بار و در چند مورد از او نزد رسول خدا «ص» عیبجویی کردند و هر بار با خشم پیغمبر «ص» و رنجش شدید او روبرو شدند، نویسندگان سنی اتفاق دارند که در یک مورد از چهار نفر قرار گذاشتند در مراجعت از سفری که برایدریافت خمس همراه علی «ع» رفته بودند در انتقاد از او خدمت پیامبر «ص» ادای شهادت کنند،
تاریخ غلط های مشهوری دارد که چون فرصت قضاوت صحیح منقضی شده، نسل های بعد آن اغلاط را مانند اصل مسلمی پذیرفته اند و یکی از آن غلط ها ضعف سیاسی ملک داری و نارسایی تدبیر حکومت امیرالمؤمنین (ع) است، که کمتر محل بحث و نقد واقع شده و جماعتی نرسیده و نسنجیده آن را پذیرفته اند. در اینجا برخي تصمیم های مهم سیاسی امام را مورد بحث قرار می دهیم تا معلوم و مسلم شود که نه تنها نقطه ضعفی در سراسر گفتار و رفتار سیاسی امام وجود ندارد، بلکه اگر قرار بود کسی در مقام و مسند خلافت اسلامی و به نام خلیفه در آن روزگار زمام قلمرو وسیع اسلامی را به عهده می گرفت و می خواست به لوازم مقام خلافت عمل کند، به از راهی که امام در پیش گرفت تصور نمی شد.
برخورد امام با طلحه و زبير
طلحه و زبير كه بودند؟ زبير پسر صفيه دختر عبدالمطلب پسر عمّ خود پيغمبر (ص) است. طلحه در اسلام طلحهالخير است. اين دو چهره همواره با پيغمبر و علي در چشمها ديده ميشدند و ازچهرههاي برجسته و متنفذ و مقدس اسلام بودند. اين دو، چهرههايي هستند كه در شوراي عمر، خودشان در برابر علي و عثمان كانديداي خلافت هستند.
طلحه و زبير تحت تأثير و فشار محيط با امام بيعت كردند و پس از چندي با توقع دخالت يافتن در امر حكومت و شايد امارت و ولايت كوفه و بصره (عراقين) با او وارد مذاكره شدند، حتي مي
3
توان گفت توقعشان بيش از فرمانداري ساده بود و شايد ميخواستند امام آنها را در مقام خلافت با خود شريك كند و دستگاه رهبري سه نفري تشكيل دهند.
به طوري كه مي دانيم اميرالمؤمنين (ع) اين تقاضا را رد كرد و پس از چندي مجبور شد در بصره با آنها مصاف دهد در اين امر سه رأي مختلف وجود دارد كه اميرالمؤمنين (ع) هر سه را رد كرد.
رأي اول اين بود كه با واگذاشتن بصره و كوفه كه از نظر درآمد مالياتي غنيترين نقاط تحت فرمانروايي امام بود آنها را راضي نگهدارد. عجب اين است كه صاحب اين رأي ابن عباس بود، اميرالمؤمنين (ع)گفت: اين فكر صحيح نيست زيرا اين دو نفر با سوابقي كه در دورهي عقمان دارند، ضعفاي اين دو ايالت را تحت فشار قرار مي دهند و با اقويا ميسازند و پس از قوت گرفتن همه را ميكوبند و جمع مال بيشتر و تهيهي طرفداران دنياپرست، كار را بر خليفه مشكل خواهد كرد. علاوه براينكه امضاي سند امارت وسيلهي تبرئه و تزكيهي آنها ميشد و در ياران اميرالمؤمنين (ع) اختلاف و رنجش ميآورد.
نظر دوم اين بود كه امام به يكي حكومت دهد و به ديگري ندهد تا بين آنها تفرقه بيفتد و از شرّشان مصون ماند. اين رأي هم در نظر امام صحيح نبود، زيرا از طرفي مسئلهي تبرئهي يكي از آنها و رنجش ياران علي (ع) در بين بود و از طرف ديگر حتي از كيد آنكه راضي ميشد نميتوانست در امان باشد و ديگري يا در شام به معاويه مي پيوست يا در مكه با وجود عايشه و جمعيت طرفدار عثمان، فتنه به پا ميكرد، يا در مدينه ميماند و طبعاً از خرابكاري باز نميايستاد.
در نظر هر محقق منصفي رأي امام اصلح به نظر مي رسد. زيرا اگر هدف از اين دادن و ندادن اختلاف بين اين دو نفر بود به شكلي هم كه اميرالمؤمنين (ع) با آنها رفتار كرد، يعني هر دو را يكجا راند، باز از روز اول نفاق و شقاق در صفوفشان راه يافت. در حركت از مكه به بصره از روز اول اختلاف داشتند كه كداميك بر لشكريان نماز بخواند و اگر كوشش عايشه در توفيق بين دو دسته نبود از همان روز اول هم جدا ميشدند.
رأي سوم اين بود كه امام آنها را در مدينه تحت نظر نگاهدارد يا بازداشت كند تا از شرّشان ايمن بماند. اين رأي هم مورد قبول قرار نگرفت، زيرا مخالفان اميرالمؤمنين (ع) در طبقهي متنفذ منحصر به اين دو نفر نبودند و علي (ع) با علم به اينكه آنها به قصد آتش افروزي به مكه ميروند اجازه داد از پايتخت خارج شوند و فرمود:
برچسب ها:
تحقیق درباره تاريخ اسلام تاريخ اسلام دانلود تحقیق درباره تاريخ اسلام تاريخ اسلام تحقیق درباره تاريخ اسلام