مقدمه:

اسطوره همان واژه اي است كه در زبان فرنگي به دو شكل S torg  (قصه ) و H i storg  (تاريخ )ديده مي شود از اين جا مي توان دريافت كه در مورد اسطوره دو نوع تلقي وجود دارد از طرفي آن را افسانه و دروغ و از طرف ديگر حقيقت و تاريخ مي دانند .مطالب تاريخي و مذهبي و واقعي با گذشت ايام ظاهر افسانه يافته است . پس اسطوره بياني است كه ژرف ساخت آن حقيقت و تاريخ (در نبرد مردمان باستان )و رو ساخت آن افسانه باشد.اساطير در مواجهه با حقيقت تبديل به تاريخ مي شوند و امروزه وجه راستين بسياري از اساطير قديم معلوم شده است.چنان كه اسطوره نابودي جذيره آتلانتيس كه در آثار افلاطون آمده است در دهه پنجاه قرن حاظر تبديل به تاريخ و حقيقت شده گاهي اوقات اسطوره همان مذاهب منسوخ ملل قديم است كه امروزه ديگر كسي به صورت خودآگاه بدانها توجهي ندارد اما تحميل به صورت ناخودآگاه در بسياري از رفتارها و پندارهاي ما مؤثر است در زبان يوناني قديم به هر داستان بدون شاخ و برگ ميتوس   

Mitos مي گفتند و به راست و دروغ بودن آن توجهي نداشتند.اما امروز   M yth به داستاني گفته مي شود كه چهارچوب نظام اسطوره شناسي يا علم الاساطير يا M ytho logy  قرار داشته باشد و مواد مجموعه متجانسي از داستانهاي قديمي موروثي است كه زماني در اعتقاد گروهي از مردم جنبه حقيقت داشت مي توان گفت كه نظام اساطيري مذهبي است كه امروزه كسي بدان باور ندارد.اصطلاح اسطوره توسعاً به آن دسته از داستانها درباره امور مافوق طبيعي كه محصول جعل نويسندگان است نيز اطلاق مي شود.مثلاً افلاطون داستانهاي اساطيري يي را براي بيان تفكرات فلسفي خود جعل كرده علاوه بر اين اصطلاح اسطوره را در مورد سفسطه و اغفال و در مورد داستانهاي تخيلي از قبيل آثار فاكنر نيز به كار مي برند.اسطوره به زمان ازلي بر مي گردد و مي گويد كه خدايان در ازل چه كرده اند .چگونه جهان را ساخته اند،چگونه با نيروهاي شر جنگيده اند چگونه  قدرت خدايي را بر هستي مسلط كرده اند و بعد از زندگي و حوادث جالب ايشان مي گويد به نظر الياده اسطوره عبارت است از روايتي مقدس كه به خويشتن

شناسي انسان متدين شكل مي بخشد و بدين روي بعدي ديني در دريافت اسطوره اي وجود دارد كه آنرا به چيزي جز بصيرت ديني نمي توان تعبير كرد اسطوره تاريخي مقدس را روايت مي كند يعني واقعه اي ازلي كه در آغاز زمان انجام يافته است .اسطوره همواره نقلي از آفرينش است و اصطلاحي كلي است كه در برگيرنده باورهاي مقدس انسان در مرحله ي خاصي از تصورات اجتماعي است.

كه در عصر جوامع به اصطلاح ابتدايي شكل مي گيرد و باور داشت مقدس همگان مي گردد .زمان حال يعني زماني ميان زمانهاي آغازين و پسين اعصار تاريخي زندگي بشر معمولاً در محدوده ي اسطوره قرار نمي گيرد بلكه در پهنه ي حماسه وارد مي شود .در حماسه به مسائل ازلي نمي رسيم .البته به زمانهاي بسيار قديم مي رسيم.حماسه راجع به هزارها سال پيش صحبت مي كند اما درباره ي زمان ازلي يا ابتداي زمان و جهان چيزي نمي گويد يعني در حماسه به ازل نمي رسيم شخصيتهايش هم خدايان نيستند بلكه شاهان و پهلوانان هستند البته اسطوره و حماسه خويش كاري مشترك هم دارند .مثلاً هردوشان نظامهاي اجتماعي آن عصر را به مي شناساند اسطوره ها قصه هايي هستند كه منشأ تاريخي نامعمولي دارند،براي اقوام اوليه اساطير اساس باورها و اعتقادات مذهبي به شمار مي رفت و انسان به وسيله آنها پديده هاي هستي و طبيعي را تغيير مي كرد ؛ اما با پيشرفت دانش ،اسطوره جنبه ي اعتقادي خود را از دست داد و تنها به صورت قصه باقي ماند واژه ي اسطوره در زبان فارسي و ام واژه اي است بر گرفته از زبان عربي «الاسطوره » و «الاساطير»و در زبان عرب به معناي روايت و حديثي است كه اصلي ندارد اين واژه ي عربي خود وام واژه اي است از اصل يوناني    Historia  به معني استفسار ،تحقيق،اطلاع،شرح و تاريخ در زبان عربي اساطير جمع شده است.