چکیده :

 از جمله روایاتی که بحث برانگیز است و شیعه و سنی هر کدام موضع خاصی در برابر آن دارند . همانطور که از ظاهر حدیث به نظر می رسد از غوامض است و از ظاهر روایت چیزی عاید جوینده طالب حقیقت نمی شود . لذا باید بابی را گشود و از آن طریق به این حدیث شریف توجه کرد تا شاید بتوان به ژرفای حقیقت آن پی برد و پرده از شگفتیهای آن برداشت هر چند شرح حقیقت همان خود واقعیت است و مجاهدت در این زمینه منحصر به حد و حدود نمی باشد . ذات باریتعالی گسترده تر از آن است که به چیزی شبیه شود و از ان طریق بتوان به او دست پیدا کرد . زیرا او حقیقتی است « لاَّ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ  » که درک آن عاجز کننده است و در نهج البلاغه می فرماید : لا یدرکهُ بعد الِهنهم و لا یناله غوص الفطی [1] همت ها هر چه متعالی باشد او را درک نمی کند و افکار هر چه بلند پرواز باشند او را درک نکنند و غواصان طریق فطانت به او دست نیازند چون اوست احد که فراتر از آن که به غیر آن شبیه باشد . پس هر چه در مورد او گفته شود باید اذعان کرد که خود اوست . نه با وصف نه با شرح موجودیت او را می توان تعریف کرد بلکه بیشترین همت آن است که در برابر عظمت و جلال و قدرت بی منتهای او سر تسلیم فرود آورد و قبول نمود هیچ لفظی ظرفیت آن را ندارد که توصیف باریتعالی کند بلکه باید گفت :  و هو مدبر الامور – کیف یوصف عبدٌ احتجب الله عزّوجل سبعٍ : پس وصف آن نتوان کرد چون از دسترس بشر و مخلوقات فراتر است و در اوج عظمت قراردارد و هستی را می پرورد