مقدمه:

معلم و شاگرد، دو عنصر اساسي نظام تعليم و تربيت به شمار مي‏روند، روش‌هاي تدريس و ارزيابي معلمان از شاگردان نيز اصلي‏ترين وظيفة آموزگاران است.

اين موضوع، آن‌گاه اهميت دوچندان مي‏يابد كه آموزگاران دروس ديني، رسالت‏شان را در قبال شاگرداني كه مقطع بسيار حساس و بحراني نوجواني را سپري مي‏كنند، مد نظر داشته باشد. چنين رسالتي، در قالب ظهور نگرش‏ها و رفتارهاي ديني خاص در نوجوانان و جوانان دانش‏آموز، تجلي مي‏يابد.

آگاهي از وضعيت موجود روش‌هاي تدريس و ارزشيابي آموزگاران دروس ديني و نگرش و رفتار ديني دانش‏آموزان ـ كه آرمان اصلي اين پژوهش نيز هست ـ مي‏تواند به نوعي بيانگر فاصله وضعيت موجود با وضعيت مطلوب بوده و راه را براي برنامه‏ريزي سنجيده‏تر و دقيق‏تر در جهت سوق دادن به وضعيت مطلوب، هموار سازد. نگاهي گذرا به وضعيت موجود در جامعه اسلامي معاصر و فقدان پژوهش‏هاي دقيق، لزوم و ضرورت انجام اين‏گونه پژوهش‏ها را افزون‏تر جلوه مي‏دهد. در اين نوشتار برآنيم تا به بررسي و تحليل موارد ذيل بپردازيم و در واقع، مسير را براي برنامه‏ريزي دقيق‏تر، هموار سازيم:

1. نگرش ديني دانش‏آموزان دبيرستان‏ها؛

2. رفتار ديني دانش‏آموزان دبيرستان‏ها؛

3. روش‌هاي تدريس و ارزشيابي آموزگاران دبيرستان‏ها؛

4. آيا ميان روش‌هاي تدريس و ارزشيابي آموزگاران زن و مرد دبيرستان‏ها تفاوت وجود دارد؟

5. آيا ميان روش‌هاي تدريس و ارزشيابي آموزگاران دبيرستان‏ها در پايه‏هاي تحصيلي گوناگون تفاوت وجود دارد؟

6. آيا ميان نگرش و رفتار ديني دانش‏آموزان پسر و دختر دبيرستان‏ها تفاوت وجود دارد؟

7. آيا ميان نگرش و رفتار ديني دانش‏آموزان در پايه‏هاي گوناگون تحصيلي تفاوت وجود دارد؟