چکیده
شیوع
درد مزمن در سراسر جهان بین 25-20%
تخمین زده شده است . اگرچه پیشرفتهای بزرگی در زمینه کنترل درد صورت گرفته
است، بیش از 50 %
بیماران از تسکین درد ناکافی شکایت می کنند. این نظریه پذیرفته شده است که در صورتی که درد مزمن به
اندازه ی کافی و سریع درمان نشود خود می تواند به دردی تبدیل شود که مقاوم به
درمان است و ممکن است غیر قابل درمان
باشد.این در اصل به خاطر انعطاف پذیری عصبی مسیرهای درد است. در بررسی حاضر من در
مورد درد بحث خواهم کرد که منطقی برای اصول مداخلات دارویی نشان می دهد و در نهایت
بر روی داروهای مخدر متمرکز خواهم شد که یک گروه اولیه از داروها را برای درمان
درد نشان می دهد.
واژه
های کلیدی: درد مزمن; اپیوئیدها; تاپنتادول;
فارموکولوژی با اهداف متعدد درد به عنوان یک فرایند فیزیولوژیکی
Summary
The incidence of chronic pain is estimated to be 20-25%
worldwide. Although major improvements in pain control
have been obtained, more than 50% of the patients reports
inadequate relief. It is accepted that chronic pain,
if not adequately and rapidly treated, can become a disease
in itself, often intractable and maybe irreversible.
This is mainly due to neuroplasticity of pain pathways.
In the present review I will discuss about pain depicting
the rational for the principal pharmacological interventions
and finally focusing on opioids, that represent a
primary class of drug to treat pain.