چکیده

آتشفشان ها کوههای در حال رشد با سیستم های گرمابی و ماگمایی هستند . که کنترل قوی بر زمین لغزش های آتشفشانی و بهمن واریزه دارند . چنین زمین لغزش هایی توسط ماهیت صخره آتشفشانی به وجود می آید ، که عمدتاً به  شکل دانه ای ( بلوری ) ، اغلب توده ی رسی و اشباع شده از آب  می شکند ( ترک می خورد ) . در نتیجه ، زمین لغزش های آتشفشانی به طور کلی بیشتر شکستگی دارند و مواد ریزتر دارند و از زمین لغزش های غیر آتشفشانی اشباع شده ی متغیر هستند و تمایل به تغییر شکل به جریانات واریزه ای بزرگ دارند . زمین لغزش های آتشفشانی در اندازه از ترک های کوچک یک سمت دره ( کمتر از میلیون متر مکعب ) تا قسمت بزرگی از یک ساختمان ( دهها کیلومتر مکعب ) متفاوت اند .  زمین لغزش های بزگتر به طور کلی عمیق تر اند ، زیرا سیستم های گرمابی و ماگمایی ضعیف در هسته آتشفشان وجود دارد .

آتشفشان ها متحمل تغییر شکل تکتونیک ( زمین ساختی ) و گرانشی می شوند که شکستگی و گسلش در ساختار آن ایجاد می کند . سازه هایی از این چارچوب برای زمین لغزش ها ، و بهمن های واریزه منجر به شکل گیری فرازمین ناهموار و توپوگرافی فروزمین می شود که ساختار اولیه را بازتاب می دهد . از آنجائیکه اکثر زمین لغزش های آتشفشانی به دشت های هموار نزول می یابد ، این نوع توپوگرافی اغلب به خوبی محافظت می شود .  انواع آتشفشانها در کل موقعیت های ژئولوژیکی از زمین لغزش ها زیان می بینند و حتی آتشفشان های خاموش در معرض زیان است . حدود چهار زمین لغزش آتشفشانی در هر صد سال در سراسر دنیا رخ می دهد ، به این معنی است که آنها بسیار خطرناک هستند به خصوص آنهایی که مربوط به فورانات آتشفشانی ، سونامی ثانویه و جریانات بهمن و روانه گل ها هستند .