عنوان تز: عوامگرايي كيفري و جلوههاي آن در سياست كيفري ايران

یکی از دانشگاه های معتبر

چکیده

عوامگرايي كيفري رويكردي است كه براساس آن سياستگذاران و دست اندركاران نظام عدالت كيفري به منظور جلب آراي عمومي، بدون توجه به يافته هاي علمي سياستهاي كيفري نمايشي و عامه پسند را تدوين و اجرا ميكنند. مهمترين ويژگيهاي سياستهاي مبتني بر عوامگرايي كيفري، سياستگذاري از رهگذر حركتهاي توده گرا و در فضاي احساسي، توجيه سياستهاي غير علمي با استناد به خواست و مطالبه عمومي و انتساب ناكامي در كنترل جرم به دشمنان فرضي است. شاخصترين پيامدهاي عوامگرايي كيفري، تورم قوانين كيفري، تحديد موازين دادرسي عادلانه، افزايش جمعيت كيفري و هزينههاي نظام عدالت كيفري است. در اين تحقيق تلاش شده ضمن معرفي عوامگرايي كيفري، ويژگيها، بسترها و پيامدهاي آن، جلوه هاي آن در سياست كيفري ايران شناسايي، توصيف و تحليل شود.

نوع تحقيق در اين رساله توصيفي – تحليلي است و در گردآوري داده هاي آن از روشهاي مختلف مانند مطالعه يافته هاي تحقيقات تطبيقي، تجزيه و تحليل اسناد و مدارك تقنيني، قضايي و پليسي مانند قوانين و سياستهاي كيفري، گفتمان سياستگذاران و مديران نظام عدالت كيفري، آراي دادگاه هاي كيفري و نيز مصاحبه با كارشناسان استفاده شده است.