چکیده

معماری و شهرسازی سنتی ما همواره در تعامل با محیط اطراف خود بوده است. اما در دوران معاصر به علت افزایش جمعیت و رشد بی رویه ی و بدون حساب شهرها رشته این تعامل از هم گسست و شهرهایی با چهره ی ناهمگون و نامتناسب با محیط اطراف به وجود آمد. زمینه گرایی روشی در طراحی است که به تعامل معماری و زمینه و سایت اطراف می پردازد. معماران زمینه گرا تلاش دارند که پتانسیل های مثبت هر سایت را پیدا و در بنای خود استفاده کنند. اگرچه در دوران معاصر با وجود شهرهایی با چهره ناهمگون فقدان زمینه ای که بتوان به آن رجوع کرد حس می شود اما با این وجود هر سایت دارای قابلیت های فرهنگی، کالبدی، تاریخی و... است که می توان از آن استفاده کرد. این متن در نطر دارد با استفاده از روش کتابخانه ای و با توجه به نمونه های موجود در این خصوص نحوه ارتباط طرح با زمینه و مزایای بهره گیری از این روش بپردازد و  در آخر به این نتیجه برسد که چگونه می توان به وسیله زمینه گرایی به شهری پایدار و هماهنگ از نظر معماری و شهری رسید.