تفسير موضوعى نهج البلاغه (دلشاد تهرانى، مصطفى)

«نهج‏ البلاغه» عنوان كتابى است كه در فرهنگ اسلامى، به‏سان آفتاب نيمروز مى‏درخشد؛ و همچون صدفى مشحون به گوهرهايى از حكمت‏هاى عالى است. اين عنوان را شريف رضى بر منتخبى از خطبه‏ها و مواعظ، نامه‏ها و عهدنامه‏ها و كلمات كوتاه و قصار اميرمؤمنان على (ع) انتخاب كرد.

«نهج‏البلاغه»، يعنى راه روشنِ بلاغت. گردآورنده آن (شريف رضى) در وجه تسميه اين گنجينه گران‏قدر چنين اظهار داشته است:

پس از تمام شدن، چنين ديدم كه نامش را نهج‏البلاغه بگذارم؛ زيرا اين كتاب درهاى بلاغت و سخنورى را به روى بيننده خود مى‏گشايد و خواسته‏هايش را به او نزديك مى‏سازد. هم دانشمند و دانشجو را بدان نياز است، و هم مطلوب سخنور و پارسا در آن وجود دارد.

شريف رضى مناسب‏ترين عنوان را براى اين كتاب جاودان برگزيد. شيخ محمد عبده- عالم بزرگ اهل سنت- در مقدمه‏اى كه بر شرح خود بر نهج‏البلاغه نوشته است، راجع به اين عنوان مى‏نويسد:

اين كتاب جليل، مجموعه‏اى است از سخنان سيد و مولاى ما، اميرمؤمنان، على بن ابى‏طالب (كرّم الله وَجهه‏)، كه سيد شريف رضى از سخنان متفرق آن حضرت، گزينش و گردآورى كرده و نام آن را نهج‏البلاغه نهاده است. من اسمى مناسب‏تر و شايسته‏تر از اين، كه بر معناى آن دلالت كند، سراغ ندارم، و بيشتر از آنچه اين اسم بر آن دلالت دارد، نمى‏توانم آن را توصيف كنم.

بخش اول: آشنايى با نهج‏ البلاغه‏

بخش دوم: معارفى از نهج‏ البلاغه

 خداشناسى

 پيامبرى و پيشوايى

فصل سوم: حقوق‏شناسى

فصل چهارم: انديشه سياسى

فصل پنجم: سيره سياسى

فصل ششم: كمالات انسانى