دانلود تحقیق تاریخ و فرهنگ خوی  

پیشگفتار 

شهرستان خوي به سبب موفقيت جغرافيايي و استراتژيكي خود، از گذشته هاي دور هميشه در معرض تاخت و تازها و كشت و كشتارها بوده و ساكنين شهرهايي چون خوي كه در بلاد سر حدي قرار گرفته اند، كمتر روي آرامش و راحتي مي بينند.
بر طبق سنگ نوشته هاي آشوري، خوي شهري آبادان بوده و احتمال دارد،لقب «هزارديه» كه در سنگ نبشته هاي آشوري آمده در مورد اين شهر باشد، كه هرتسفلد به آن اشاره كرده است.
شهرهاي كنوني قطور، خوي، مرند، اين ناحيه را آشوريان «سانگيبوتو» مي ناميدند و از قرن نهم تا پايان قرن هشتم قبل از ميلاد كاملاً جزو «ارارتو» بوده است و سرنوشت آن بعد از آن تاريخ تا سقوط آشور و «ارارتو» روشن نيست.
جلگه «سانگيبوتو» ناحيه اي بود زراعتي و حاصلخيز، كوههايي كه آن را از دره ارس جدا مي‌كردند و رشته جبالي كه به موازات مدار قرار داشته، «با گردنه قطور» ناحيه مزبور را از فلات آسياي صغير مجزا مي‌سازد. در عهد باستان كاملاً پوشيده از جنگل انبوه بودند.
ارارتوها در اين منطقه داراي استحكاماتي بودند، از جمله: در دره بسطام، از بخش چايپاره (قره ضياءالدين)، كه سنگ نبشتهاي نيز به خط دوم آن قوم در 16 سطر پيدا شده و هم اكنون در موزه ایران باستان نگهداري ميشود. اين سنگ نبشته به فرمان رؤساي دوم پسر آرگيشتي دوم (641ـ680) نوشته شده است. و ترجمه آن چنين است: «رؤسا پسر آرگيشتي اين معبد بلند را براي خالدي خداي (ارارتو) برپا كرد...