در طي اين قرون تربيت‌بدني و ورزش دوران فترت خود را مي‌گذرانيد. چرا كه عاليترين مقام شخصيت اجتماعي را كساني داشتند كه در رشتة الهيات تحصيل مي‌كردند، و اين به ظاهر روحانيون، با تمام قدرت سعي مي‌كردند كه پرورش جسم متروك شود.
در اين قرون تربيت‌بدني و ورزش كمترين سهم را از دانش و علوم مختلف برد و به طور كلي از برنامه انسانها كنار ماند.
علي‌رغم همه اين تفكرات ناصحيح به نام دين، ورزش و تربيت‌بدني جايگاه خاصي براي طبقات ثروتمند داشته و ورزش و تفريح جزء لاينفكي از زندگي آنان را تشكيل مي‌داده‌است. ورزشهاي مفرحي چون شنا كردن، سرسره خوردن، اسب دواني، تمرين با تير و كمان، كشتي‌گيري، مشت‌زني، تنيس و فوتبال در بين آنان رواج داشت.
سر توماس اليوت كه در قرن 16 مي‌زيست، دربارة تربيت‌بدني و ورزش در كتاب خود مي‌نويسد: شخصيت هر فردي منوط به ميزان توجهي است كه در ورزش مصروف مي‌نمايد. ورزش بدن را قوي و ورزشكار را زرنگ و با استقامت تربيت مي‌نمايد، جوانهاي ورزيده در حين جنگ و در مواجهه با خطر درمانده و حيران نمي‌مانند.
از ديگر انديشمندان اين دوران، مي‌توان از ملكاستر نام برد كه عقيده داشت نبايد تربيت جسم را به يك نفر و تربيت روح را به دست ديگري سپرد، چرا كه در اين صورت تمام تلاش بر روي تربيت روحي متمركز مي‌شود و تربيت‌بدني به كلي فراموش مي‌شود. بصيرت و احاطة حقيقي معلمين و مربيان كودكان وقتي سنجيده مي‌شود كه قضاوت خود را در انتخاب نوع ورزش براي افراد مختلف به كار برند.
تربيت
تربيت از نظر لغوي از ريشة «رَب» به معناي «خداوند»، «پروردگار» و «صاحب» است اين مفهوم با چنين معنايي در فرهنگي كه برخاسته از مكتب اسلام باشد اشاره بر «شناختن خداوند به عنوان رب هستي و قبول ربوبيت او پشت كردن به غير او» دارد. يعني مربي كه مسئوليت تربيت را بر دوش دارد، بايد شاگردان را در خلال زمان تربيت چنان رهنمون كند كه شاگرد به ربوبيت و پروردگاري خداوند هدايت شود و در كليه رفتارهاي خود از حدود او پيروي كند.