تاریخچه آمادگی جسمانی

    به نظر می رسد بحث آمادگی جسمانی به عنوان موضوعی مستقل از تربیت بدنی از سال 1925 به میان آمده است و آن زمانی است که فردریک راند راجرز^[4] مدیر بخش بهداشت و تربیت بدنی مستقر در دپارتمان آموزش و پرورش ایالات نیویورک آزمون شاخص آمادگی جسمانی^[5](PFI) را معرفی کرد و برنامه آن را در مدارس ایالت نیویورک به اجرا گذاشت. این ازمون که دو عنصر اصلی را می سنجید دختران و پسران قوی و ضعیف را از هم متمایز می کرد، لذا معلمان تربیت بدنی موظف شدند که سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان ضعیف تر را ارتقا دهند. در آغاز پیدایش تربیت بدنی، آمادگی جسمانی تنه هدف تربیت بدنی بود. ارزش آمادگی جسمانی در ابتدا آماده سازی افراد برای دفاع از کشور و استفاده ازآن در طب پیشگیری بوده است. پس از آن آمادگی جسمانی تنها در جنبه بهداشت و آمادگی جسمانی گسترش یافت(44)

      آزمون شاخص آمادگی جسمانی نیز که مشتمل بر ارزیابی دو قابلیت قدرت و استقامت عضلانی توسط راجرز^[6] معرفی گردید. در اواخر قرن نوزدهم، معلمان تربیت بدنی اروپا نیز برای تقویت و آماده­سازی دانش­آموزان، روشی به نام ورزش سوئدی یا لینگ^[7] را به کار می­گرفتند. البته، انجمن سلامت، تربیت بدنی، تفریحات سالم وحرکات موزون امریکا (ایفرد^[8]) را می­توان یکی از پیشگامان آمادگی­جسمانی، بخصوص در زمینه­ی آزمون­ها در بخش تربیت­بدنی درمانی و اصلاحی دانست. در سال 1988، مؤسسه­ی ایفرد؛ آزمون آمادگی جسمانی و تربیتی با عنوان برتری­جسمانی^[9] را جایگزین آمادگی مرتبط با سلامتی نمود. امروزه، با به بوجود­آمدن و گسترش شاخه­ی فیزیولوژی ورزش، آمادگی­جسمانی و آزمون­های مرتبط با آن رشد چشمگیری پیدا کردند.

      در ایران، اولین اقدام برای علمی­کردن ورزش و نیز تدوین نورم­های استاندارد به سال 1350 باز می­گردد. در این زمان، بحث آمادگی­جسمانی با بروز رشته­های مختلف ورزشی در کشور همگام و همزمان شد. هرچند تا آن زمان بحث آمادگی جسمانی کاملاً بر اصول علمی متکی نبود. اما در سال 1351 با تأسیس رشته­ی تربیت بدنی، واحد آمادگی­جسمانی جزء واحدهای اصلی قرار گرفت و بدین ترتیب توجه به موضوع آمادگی­جسمانی به صورت آکادمیک آغاز شد. درحال حاضر، ضمن توجه به آمادگی جسمانی، به ویژه جنبه­ی سلامتی آن، آزمون­های آمادگی جسمانی و نورم­های استاندارد برای ارزیابی درس تربیت بدنی و نیز سنجش قابلیت­های آمادگی­جسمانی در کشور تدوین گردیده است(8).

   از بعد پژوهشی، درگزارش مرکز جراحی عمومی و در خصوص فعالیت­های جسمانی که در سال 1996 به چاپ رسید، بر روی ارتباط بین فعالیت جسمانی و سلامت مناسب تا 5 قرن قبل از میلاد بررسی شده است. در این گزارش بحث ارتباط سلامت و تمرین از یونان باستان تا عصر حاضر پیگیری و یادداشت­های اولیه­­ای که فعالیت را به عنوان امری مفید، برای سلامتی بیان می کند، اکنون به عنوان اسنادی معتبر شناخته می شوند. مدارکی وجود دارند که فقدان تمرینات منظم را به عنوان عاملی در ضعف آمادگی جسمانی تأیید می­کنند. مدارک علمی اخیر نیز، به صورت خلاصه­شده از گزارش مرکز جراحی عمومی و همین طور دیگر مدارک جدید، پیشنهاد می کنند که" با یک روش زندگی سالم، بیش از هر عاملی دیگری می توان به تندرستی مطلوب رسید. این بدان معناست که هر کس می­تواند در سبک زندگی خود برای تقویت آمادگی جسمانی در طول عمر، تغییراتی را بوجود آورد و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشد(43).

 مفهوم آمادگی جسمانی

      آمادگی جسمانی، اصطلاحی با مفاهیم وسیع است که برای افراد مختلف، معنای متفاوت دارد     در نتیجه بیان یک تعریف دقیق از آن کار ساده ایی نیست. تعاریف مختلفی توسط مراکز و سازمان های ورزشی و غیر ورزشی ارائه شده است که به مهم ترین آنها اشاره می شود (22، 44).     

    آمادگي جسماني به طور خاص، توانايي بدن براي فعاليت مؤثر و كارآمد است. آمادگي جسماني با توانايي فرد در كاركردن مؤثر، لذت بردن از اوقات فراغت، سالم بودن و قدرت مواجهه با وضعيت هاي فوق العاده در طول زندگي ارتباط دارد. بدین معنی که فرد در صورت داشتن آمادگی­جسمانی، توانایی انجام فعالیت­های روزانه با قدرت، هوشیاری، بدون­خستگی و با انرژی فراوان و لذت بردن از سرگرمی­های اوقات فراغت و توانایی رو به رو شدن با موارد اضطراری پیش بینی نشده را دارد. از آنجا که زندگی امروزي، به هزینه­ی انرژي بسیارکمی نیاز دارد و انسان نیز اوقات فراغت خود را به صورت غیرفعال می­گذراند، بعضی محققان غیر از موارد اشاره شده در بالا، سه دلیل دیگر را نیز براي برخورداري از آمادگی­جسمانی بیان داشته اند. یکی کمک براي پیشگیري از بیماری­هايی مانند بیماري هاي قلبی، فشار خون، دیابت، پوکی استخوان و مانند آنها که  ناشی از کم تحرکی است. دوم، رسیدن به حداکثر ظرفیت های ذهنی؛ و سوم، داشتن احساس خوشایند، پرانرژی  و سبک بال بودن است. بنابراین، آمادگی جسمانی برخورداري از یک انرژي پویا وسرزنده است که نشان دهنده سلامت سیستم هاي مختلف بدن و کارکرد خوب آنهاست به نحوی که شخص قادر است فعالیت های روزانه و سرگرمی­های فعال اوقات فراغت را بدون خستگی بی مورد حتی در موارد اضطراری پیش بینی نشده انجام دهد(44، 8).

    نکته­ی قابل­توجه در تعریف آمادگی جسمانی این است که همه­ی افراد برای انجام امور روزمره­ی خود نیازمند آمادگی­جسمانی هستند، بنابراین هر شخص متناسب با سطح کاری خود به این آمادگی نیاز دارد. انجام فعالیت­ها باید با علاقه و انگیزه باشد. این امر جز با داشتن سطح مطلوبی از آمادگی­جسمانی میسر نیست. خستگی نیز زمانی به وجود می­آید که فرد از نظرجسمانی قادر به انجام کار و فعالیت موردنظر نیست. بنابراین برای جلوگیری از ایجاد خستگی، کسب آمادگی جسمانی و توانمندی درسطح مورد نظرلازم است. هرچقدر فرد از سطح آمادگی بالاتری برخوردار باشد، به حفظ و ارتقاء سلامتی اوکمک شایانی خواهدکرد که حاصل آن یک زندگی خوب و مناسب و بدون رفتارهای ناصحیح است. دراین­رابطه، ورزش­کردن می­تواند این آمادگی را ایجاد کند. با ورزش کردن، فرد نه تنها مفاهیم آمادگی­جسمانی را یاد می­گیرد. بلکه، با شناخت حقایق آمادگی و عادت­های ورزشی شخصی، یه طور مادام­العمر از این آمادگی لذت می برد(8).

فرمت ورد قابل ویرایش

تعداد صفحات: 43

فصل دوم مبانی نظری و پیشنه تحقیق جهت نوشتن فصل دوم پایان نامه ارشد و دکتری

همراه با رفرنس نویسی و پاورقی داخل متن

منابع فارسی کامل

منابع انگلیسی کامل