در یک سیستم بیولوژیکی، آنتی اکسیدان به عنوان ماده ای که وقتی در غلظت کم در ماده قابل اکسایش
وجود داشته باشد، اکسیداسیون آن را به طور قابل توجهی به تاخیر می اندازد یا از آن ممانعت میکند تعریف
میشود.
در طی قرن های زیادی، از مواد دارای فعالیت آنتی اکسیدانی به منظور افزایش کیفیت غذا از طیق به تاخیر
انداختن اکسایش لیپید ها استفاده می شده است. هرچند استفاده از این مواد آگاهانه نبوده است.
اولین ثبت علمی مشاهده بازدارنده های اکسیداسیون توسط برسولت در سال 1792 انجام شد.
در سال 1843، دشامپس استفاده از آنتی اکسیدانها برای به تاخیر انداختن اکسیداسیون لیپیدها را گزارش داد.
رایت در سال 1895 گزارشداد که پوست درخت نارون در نگهداری چربی کره و لارد موثر است.
شورول نشان داد که چوب بلوط، صنوبر و کاج ( به ترتیب کم شدن اثر ) خشک شدن فیلم های روغنی را به تاخیر می اندازد.
مورئو و دوفرایز برای اولین بار امکان استفاده از مواد شیمیایی سنتزی خصوصا ترکیبات فنولی را برای به تاخیر انداختن
اکسیداسیون لیپیدهای غذایی گزارش دادند و کار آنها اطلاعات اولیه برای تئوریزه کردن اکسیداسیون لیپیدها و نقش آنتی
اکسیدانها را فراهم کرد.
از اواخر 1960، با توسعه ابزارهای آنالیتیکی درک اکسیداسیون لیپیدهای غیراشباع و مکانیسم های آنتی اکسیدانی افزایش یافته
است و در طی دهه های اخیر تحقیق روی آنتی اکسیدانها اهمیت زیادی پیدا کرده است و در سراسر جهان مطالعه آنتی اکسیدانهای
طبیعی در غذاها و فواید سلامتی بالقوه آنها مورد توجه زیادی قرار گرفته است.