پاسخ جوامع گیاهی کاشته شده و گلداده مناسب برای زیستگاه انسانی در مناطق مدیترانه تحت رژیم های مختلف چمن زنی
چکیده
رشد گیاهان زینتی سنتی در خاک شهری اغلب موفقیت آمیز نیست، که به دلیل کیفیت پایین خاک در اثر فعالیت های انسانی است. هدف از این پژوهش، بررسی رفتار گیاهان علفی مناسب برای کاشت ترکیبی به منظور احیای خاک در محیط های مختلف شهری بود.
سه ترکیب مختلف گیاهان علفی مورد مطالعه قرار گرفت: N (بومی) از گونه های بومی تشکیل شده بود، US (شهری کوتاه) و UT (شهری بلند) که هر دو از گونه های بومی[1] و allochthonous تشکیل شده بودند. ارتفاع گیاه کمتر از 60 سانتی متر برای N و US و بیشتر از 60 سانتی متر برای UT بود. هر ترکیب در سه پلات تصادفی کاشته شد و هر پلات در سه زمان مختلف چمن زنی شد: 110، 140 و 170 روز پس از کاشت (به ترتیب اول، وسط و آخر فصل). تعداد گیاه در متر مربع، ارتفاع گیاه و زیست توده در هر زمان چمن زنی ثبت شد. به منظور ارزیابی چگونگی استقرار گیاهان ما شاخص تنوع شانون، یکنواختی گونه ها و شاخص سیمپسون را محاسبه کردیم.
ترکیب N متشکل از گونه های بومی دارای تعادل خوب با تعداد مساوی از گونه های یکساله و چند ساله بود. حضور گونه های یکساله و چند ساله باعث شد جامعه غنی تر شده و گیاهان به طور مساوی توزیع شوند. بهترین زمان چمن زنی برای بهبود تنوع در تمام ترکیب ها اواخر فصل بود. مطالعه ما نشان می دهد که گونه های بومی از جنوب اروپا مناسب ایجاد جوامع گیاهی متنوع برای اهداف زینتی هستند، در نتیجه نقش مناطق مدیترانه شهری در حفاظت از تنوع زیستی را افزایش میدهد.
1. مقدمه
به تازگی مناطق شهری به کانون توجه برنامه های تنوع زیستی و بهبود حفاظت تبدیل شده اند (Breuste, 2004). ادغام طراحی شهری با محیط زیست می تواند تنوع زیستی را علاوه بر فقط پارک ها، مناطق تفریحی و یا جنگل شهری در سراسر شهر افزایش دهد (Felson & Pickett, 2005). لینک کردن طراحی و محیط زیست می تواند منجر به کیفیت بهتر زندگی و سلامت انسان ، و همچنین درک درستی از چگونگی عملکر فرآیندهای اکولوژیکی در شهرها شود (Florgard, 2000). کشت گیاهان بومی میتواند ارزش زیادی به جوامع شهری ببخشد و همچنین ارزش زینتی دارد (Florgard, 2000). اهمیت حفاظت از پوشش گیاهی بومی و تنوع زیستی در زیستگاه های شهری به طور فزاینده ای شناخته شده است. مطالعه اخیر در چین نشان داد که مردم می توانند با انگیزه بیشتری در پروژه های حفاظت شهری شرکت کنند و آنها مایل به پرداخت هزینه برای حفاظت از تنوع زیستی شهری هستند (Chen &Jim, 2010).
مناطق شهری شامل زیستگاه های بسیاری است که به دلیل شباهت در ساختار یا عملکرد شبیه به اکوسیستم های طبیعی هستند. Lundholm and Richardson (2010) نشان دادند که شناسایی و استفاده از زیستگاه های مناطق شهری برای حفظ تنوع زیستی به عنوان راهنمایی برای اصلاح اکولوژی[2] مهم است. Rosenzweig ( 2003) اصلاح اکولوژی را به عنوان روش جایگزین مدیریت و برنامه ریزی سنتی فضاهای شهری پیشنهاد کرد، که با آن گونه های بومی در زیستگاه های انسانی بسیار تغییر یافته در مناطق شهری و صنعتی حفاظت میگردد. خاک در اکوسیستم های شهری با داشتن ماده آلی و عناصر غذایی کم به ویژه نیتروژن شناخته شده است که به دلیل حذف خاک سطحی و حضور مواد خارجى است (Pulford, 1991).
خاک شهری می تواند به عنوان زیستگاهی شبیه به یک اکوسیستم طبیعی مانند مرتع در نظر گرفته شود چرا که برای حمایت از گونه های پوشش گیاهی علفی مناسب است. در واقع، حاصلخیزی کم می تواند رقابت درون و بین گونه ای در مرتع را جلوگیری کرده و یا کاهش دهد (Gilbert & Anderson, 1998).
نمونه های بسیاری در مورد کاشت موفق پوشش گیاهی علفی در خاک زیستگاه انسانی در شمال اروپا وجود دارد (Hitchmough, 2004) که می تواند هم تزئینی باشد و هم زیستگاهی برای حشرات گرده افشان فراهم کند در نتیجه تنوع زیستی را در سایت های شهری بهبود میبخشد. Ockinger, Dannestam, and Smith (2009) نشان دادند که زیستگاه های شهری، به ویژه آنهایی که در مرحله اولیه توالی هستند، می توانند دارای تنوع زیستی نسبتا بالا و ارزش حفاظتی برای پروانه ها باشند. انواع مختلفی از گونه های گیاهی، گرده های مختلفی تولید میکنند و به حفظ سیستم ایمنی در Apis mellifera کمک می کند در نتیجه تنوع حشرات را افزایش میدهد (Alaux, Ducloz, Crauser, & Le Conte, 2010). مراتع نیمه- طبیعی شهری مدیریت کمی نیاز دارند ، در نتیجه کوبیدگی خاک را کاهش داده و کیفیت خاک را بهبود میبخشد ، که برای جوامع بندپایان فون خاک مفید است (Kutschbach-Brohl, Washburn, Bernhardt, Chipman, & Francoeur, 2010).
[2] reconciliation ecology