نگرش‌های زیست محیطی

در اصطلاح "محیط زیست^[1]" ، زیستن توسط محیط زیست احاطه شده و محیط در برگیرنده آن است. بوم­شناسی^[2] یا اکولوژی عمدتا به تحقیق درباره روابط بین موجودات زنده با یکدیگر و با محیط زندگی آنها می­پردازد. هرموجود زنده پیوسته با موجودات زنده دیگر ونیز با موجودات غیر زنده اطراف خود ارتباط دارد و هرکدام یکدیگر را تحت تاثیر خود قرارمی­دهند. هرآنچه فرایند زیستن را احاطه کرده، آن را در خود فرو گرفته و با آن در کنش متقابل قرار دارد را می توان محیط زیست نامید (محمد نیا، 1391).

گوردون آلپورت^[3] (1935) نگرش^[4] را چنین تعریف کرده است: "نگرش یک حالت آمادگی ذهنی و عصبی است که از طریق تجربه سازمان می­­یابد و بر واکنش فرد نسبت به تمامی موضوع­ها و موقعیت­های وابسته به نگرش تأثیر مستقیم و پویا بر جای می­گذارد". اما تعریفی که اکثر روان‌شناسان اجتماعی از واژه نگرش دارند عبارت است از: نگرش، نظامی بادوام است که شامل یک عنصر شناختی، یک عنصر احساسی و تمایل به عمل است. عنصر شناختی، شامل اعتقادات و باورهای شخص درباره یک اندیشه یا شیء است. عنصر احساسی یا عاطفی، آن است که معمولا نوع احساس عاطفی با باورهای ما پیوند دارد و تمایل به عمل به جهت آمادگی برای پاسخگویی به شیوه‌ای خاص اطلاق می‌شود (کریمی،1373).

شولتز^[5] و همکارن (2004) اصطلاح "نگرانی محیطی^[6]" را به عنوان عاطفه (نگرانی) همراه با باورهایی در مورد مشکلات زیست محیطی تعریف کردند. نگرش‌های زیست محیطی^[7] به عنوان مجموعه­ای از باورها، عواطف، ونیت­های رفتاری فرد درمورد فعالیت­ها یا موضوعات زیست محیطی تعریف شده است. به نظر می رسد دامنه نگرانی­های زیست محیطی و نگرش‌های زیست محیطی از نگرش عمومی گسترده نسبت به محیط تا نگرش خاص نسبت به موضوعات واعمال مربوط به محیط زیست فرق داشته باشد (شولتز و همکاران، 2004).

با این وجود، به نظر می رسد که نگرش‌های زیست محیطی(EA)  به عنوان یک اصطلاح در روانشناسی ترجیح داده می­شود. به دلیل اینکه نگرانی محیط زیست در حال حاضر به عنوان یک نگرش کلی محسوب می شود(بامبرگ، 2003). اصطلاح نگرش‌های زیست محیطی به عنوان، شاخص روانشناختی^[8] مورد استفاده است (انجمن روانشناسی آمریکا، 2001).