قسمتی از متن:

تعاریف لکنت

یکی از واکنش­های فیزیولوژیکی انسان به فشار روانی، افزایش تنش عضلانی(گرفتگی ماهیچه­ای)است. این گرفتگی در ناحیة تارهای صوتی بروز پیدا می­کند. این گرفتگی را می­توان به­راحتی در کودکان مشاهده کرد. لکنت در واقع عارضه­ای است، که موجب لکنت ذهنی و لکنت ظاهری می­شود.(فرهمند پور،1389: 207). افراد مبتلا به لکنت معمولاً به­طور غیرطبیعی حروف و کلمات را تکرار می­نمایند و به­عبارت دیگر فاقد روانی و سلاست در گفتار هستند و یا اینکه اختلال گفتاری در آنها مربوط به وقفه­ای عضلانی است که هنگام تلفظ حروف و سیلاب­ها عارض شده و مانع از شروع یا ادامة سخن گفتن می­گردد(همان منبع).

لكنت نيز يكي از نارسايي­هاي تكلم است و عبارت است از مكث، تكرار، كشيدگي و به­ميان اندازي به­ويژه در واحدهاي كوچك گفتاري (صدا، بخش و هجا) كه موجب مي­شود زبان گفتاري آسيب ببيند و در مواردي با حركات اضافي ساير اندام­ها از قبيل پلك­ زدن، بيرون آوردن، كج­ كردن عضلات ناحيه گردن، تكان دادن دست و پا و يا انقباض عضلات صورت نيز همراه شود و در اكثر موارد سن ابتلا به آن، سنين يادگيري تكلم مي­باشد و ايجاد يا تشديد نقص در سنين 2تا 7 سالگي بيشتر ديده مي­شود. اصولاً در دو دوره از زندگي، كودك مبتلا به لكنت بيشتر ديده مي­شود. :يکی در دوران آغاز فراگيري گفتار و جمله سازي و ديگري در سنين ورود به مدرسه و شروع تحصيل و در دوران بلوغ نيز نمونه اي از ابتلا به لكنت مشاهده شده است (مرزبان،1385).

لكنت یک اختلال حركتي در جريان سيال و روان­گفتار است كه با علائمي مثل تكرار كلمات و اصوات، كشيده­تر گفتن بعضي آواها و يا قفل شدگي اندام هاي گويايي بر روي تلفظ برخي صداها همراه است. و فردی که دارای لکنت می باشد ممکن است برای پنهان کردن یا اجتناب از لکنت خود دست به اعمالي بزند كه باعث تلاش و تقلاي اضافي در حين صحبت در فرد می­گردد(زمانی، 1390).

به بیان کلی «لکنت یک اختلال سیالی بیان لفظی است که براساس تکرار و تطویل­های غیر ارادی، صدا دار یا بی­صدا، به هنگام انتشار واحدهای کوچک سخن یعنی اصوات، هجاهای مجزا یا هجاهای کلمات مشخص می­شود. این اختلالات معمولاً بسیار فراوانند و به آسانی مهار نمی­شوند.» (دادستان،1387: 65-64).