چکیده:

شوری در ایران و بسیاری از مناطق خشک و نیمه خشک جهان عامل محدود کننده رشد و نمو گیاهان زراعی است. براساس آمار موجود، سطح کلی خاکهای شور در اراضی ایران 33/7 میلیون هکتار برآورد شده است(1). شوري و سديمي بودن خاک يکي از مشکلات مهم خاک‌هاي مناطق خشک و نيمه خشک است. در اين مناطق بدليل کمبود بارندگي و اقليم خشک، املاح در خاک تجمع پيدا مي‌کنند و در نتيجه خاکهاي شور حاصل مي‌شود. اين خاك محيط نامناسبي براي رشد و توليد بوده که هم کميت محصول را پائين مي‌آورد و هم کيفيت محصول را کاهش مي‌دهد. کلرور ســدیم و سولفات ســدیم ، نمک های غالبی هستند که درمناطق شور یافت میشوند. همچنین آبیاری با آب شور، سبب تجمع نمک در خاک میگردد . یون کلر، عمده ترین آنیون محدود کننده رشــد گیاهان زراعی در مناطق شــوراست(2-6).گياهان نسبت به شوري خاک حساسيت متفاوتي دارند و بعضي مي‌توانند شوري را تحمل کنند که به آن‌ها اصطلاحاً گياهان متحمل به شوري گفته مي‌شود. بعضي ديگر نسبت به شوري خاک حساس هستند که جزء گياهان حساس محسوب مي‌شوند. گل‌ها و گياهان زينتي جزء گياهان حساس به شوري قلمداد مي‌شوند(3-7).

کلید واژه: شوری، مناطق خشک ونیمه خشک، کلرور ســدیم ، سولفات ســدیم، تغذیه گیاه ،گیاهان زراعی