دانلود مقاله مختصری از تاریخچه مواد مخدر در ایران

تعداد صفحات : 49

قسمتی از متن :

ایرانها در زمانهای بسیار دور با مواد مخدر آشنایی داشته اند . نخستین ماده مخدری كه در اسناد و مدارك مربوط به دوره های باستانی از آن نام برده شده بنگ است . بنگ كه در گیاه شناسی به لغت لاتین cannahis indica (كنف هندی ) خوانده می شود گردی است كه ازكوبیدن برگها و سرشاخه های گلدار شاهدانه به دست می آید . این گرد به صورت توده یكنواخت فشرده ای كه به علت وجود مقداری صمغ در برگها و گلها به یكدیگر چسبندگی پیدا كرده اند .
در اوستا كتاب مذهبی زرتشت به دفعات لغت بنگ دیده می شود . در دوره های باستان از بنگ به دو صورت استفاده می شود . یكی مصرف درمانی و دیگر مصرف تخدیری )
هرودت مورخ یونانی در قرن پنجم پیش از میلاد در بحث از سكها یا سكاها كه تیره ای از آریاییها یا بروایتی از ایرانیها بود ا شاره به مصرف دانه ای شاهدانه یا كنف توسط ایرانیها نموده است . مصرف بنگ و حشیش در ایران در دوران صفویه رواج بسیار یافت . برخی از پادشاهان صفویه به خوردن بنگ و حشیش اعتیاد داشتند. خوردن چرس وبنگ یا آشامیدن محلولهایی از این مواد در دوران سلطنت سایر شاهان صفوی نیز متداول بود . شوالیه ژن باپتیست تاورنیه جهانگرد فرانسوی از سال 1632 تا 1668 م 9 بار ازایران دیدن كرده و در مورد عادت ایرانیان به آشامیدن محلولهایی از چرس وبنگ می نویسد همچنین مشروب دیگری دارند كه خیلی بد مزه و تلخ است و آن را بنگ می گویند كه از برگ شاهدانه می گیرند و ادویه دیگری هم داخل آن می كنند هركس بخورد به حالت جنون می افتد و حركات غریب از او سرمی زند به همین جهت درمذهب اسلام بنگ حرام است برخی از مورخان نوشته اند ایرانیان دود كردن مواد مخدر را از ازبك ها یاد گرفته اند .
طی چند دهه اخیر محصول شاهدانه درایران با نامهای دیگری از قبیل گراس و ماری جوانا رواج یافت كه متاسفانه تقلیدی ازكشورهای اروپایی و امریكاست . استفاده از حشیش یعنی خوردن آب به منظور تخدیر و به عنوان وسیله ای برای تفریح و سیر در عالم بیخودی و بیخبری مربوط به دوره های باستان است .
برخی از محققان اظهارنظر كرده اند كه آثار شعرای ایرانی ،مثنوی مولانا جلاالدین مولوی قدیمی ترین ماخذی است كه د رآن از بنگ و حشیش سخن گفته شده است .
پس از بنگ و حشیش ماده مخدری كه در ایران راه یافت تریاك یا افیون است . رواج این ماده جادویی رونق بازار جرس و بنگ و حشیش را شكست داد .
تریاك كه كلمه تریاق معرب آن است دراصل با آنچه امروز تریاك نامیده می شود تفاوت داشته و به پادزهری گفته می شود كه مركب از چند دارو بود وبرای مداوای گزش مار و عقرب و امثال آنها به كار می رفت .
استعمال تریاك در ایران سابقه ای طولانی دارد به گمان برخی به 1400 سال قبل یعنی زمانی كه اعراب بر ایران دست یافتند می رسد . برخی از محققان عرب گفته اند كه شیره كوكنار یا افیون برای نخستین برا توسط سپاهیان عرب به ایران وارد شد .