﴿فَبِما رَحْمَهٍ مِنَ اللهِ لِنْتَ لَهُم وَلَوْ کُنْتَ فَظّاًغَلیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضّوا مِنْ حَوْلِکَ ...﴾

پس به (برکتِ) رحمتی از سوی خدا با آنان نرمخو شدی، و اگر تندخو و سنگدل بودی، بی گمان از اطرافت پراکنده می شدند.

احترام الاطفال

ذاتَ یَومٍ کانَ رَجُلٌ جالِساً عِندَ رَسولِ للهِّ وَ بَعْدَ لَحَظاتٍ جاءَ ابنُهُ و سَلَّمَ عَلَی النَّبیِّ. ثُمَّ راحَ نَحْوَ والِدِهِ، فَقَبَّلَهُ الاَبُ و اَجْلَسَهُ عِندَهُ. فَرِحَ رَسولُ للهِ مِنْ عَمَلِهِ؛ وَ بَعْدَ قَلیلٍ جاءَتْ بِنتُهُ، و سَلَّمَتْ عَلَی النَّبیِّ. ثُمَّ راحَتْ نَحْوَ والِدِها. اَمَّا الْوالِدُ فَلَمْ یُقَبِّلْها ولَمْ یُجْلِسْها عِندَهُ. فَانزَعَجَ رَسولُ للهِّ و قال: «لِمَ تُفَرِّقُ بَینَ اَطفالِک!؟» ندِمَ الرَّجُلُ و اَخَذَ یَدَ بِنتِهِ وَ قَبَّلَها، و اَجْلَسَها عِندَهُ.

روزی مردی نزد فرستادۀ (پیامبر) خدا نشسته بود و پس از چند لحظه پسرش آمد و به پیامبر سلام کرد؛ سپس به سوی پدرش رفت و پدر، او را بوسید و وی را نزد خودش نشانید. فرستادۀ خدا از کارش خوشحال شد و پس از اندکی دخترش آمد و به پیامبر سلام کرد؛ سپس سوی پدرش رفت؛ ولی [پدر] او را نبوسید و نزد خودش ننشاند. پس فرستادۀ خدا آزرده شد (ناراحت شد) و گفت: چرا میان کودکانت فرق می گذاری؟! مرد پشیمان شد و دست دخترش را گرفت و او را بوسید و وی را نزد خود نشاند.