قلب ورزشکار
ديدگاه تاريخی

“قلب ورزشکار نقش مهمی در توانايی انجام کارهای عضلانی بيشينه بازي مي کند”اين نکته اولين بار در اوايل قرن 17 مورد توجه Giovanni Lancisi پدر کارديولوژي قرار گرفت.
Osler(1892) اشاره مي کند “ ...قلب بزرگ ورزشکاران ممکن است پيامد استفاده بلند مدت از عضلات آنها باشد، اما هيچ انساني دونده يا پاروزن بزرگي نخواهد شد مگر آنکه به طور طبيعي قلب بزرگ يا قابليت آن را داشته باشد.” 
8 سال بعد Henschen(1899) که روي اسکي بازان استقامتي کار مي کرد نخستين بار واژه ي “قلب ورزشکار” را به کار برد.
با اين حال از اواخر قرن 19 و تا دهه هايي از قرن 20 بسياري از پزشکان عقيده داشتند که فعاليت هاي ورزشي اثرات زيانباري بر قلب دارد. اين عقيده برخاسته از کار کارديولوژيست آلماني Beneke  روي نوجوانان ورزشکار بود که در سال 1879 منتشر شد و براي 50 سال يعني  زمان انتشار يافته هاي پژوهشي دو پزشک اتريشي پايدار ماند.

روش هاي تشخيصي در مطالعات قلبي
- راديوگرافي – اوايل 1960(دقت کار بسيار پايين بود)
- الکتروکارديوگرافي – تغييرات در موج هاي الکتروکارديوگرام (به علت توده عضلاني بالادر ناحيه قفسه سينه ورزشکاران و وجود دامنه گسترده اي از الگوهاي غيرطبيعي ECG با تمرينات استقامتي جاي اشتباه زياد بود)
- اکوکارديوگرافي – اوايل 1970
  * Morganroth et al (1975) اولين استفاده از اين روش
  * Rost et al (1997) بيان مي کنند که در 1972 در المپيک مونيخ از روش Mono-Mode Eco.    براي مطالعه فلب ورزشکاران استفاده کرده اند.
- روش MRI   
با وجود روش هاي پيشرفته هنوز تشخيص دقيق هيپرتروفي فيزيولوژيک از پاتولوژيک به علت همپوشاني يافته هاي مورفولوژيک بين قلب ورزشکار و قلب بيمار بسيار دشوار است.