زَنجـِبیل یا زنجفیل یکی از گیاهان
دارویی است.
زنجبیل از گیاه زرد رنگ دارای رگه‌های بنفش با نام علمی (Zingiber officinale) بدست میاید. اگرچه
معمولا" از زنجبیل به عنوان ریشه آن گیاه نام برده می‌شود ولی
در اصل قسمت مورد استفاده گیاه ساقه متورم شده زیرزمینی آن است که "ریزوم"
نام دارد.
پیشینه
زنجبیل از زمانهای دور در چین مورد استفاده بوده وهنوز هم درطب سنتی
چین نقش مهمی ایفا می‌کند. در
ایران قدیم نیز این گیاه با نام ژنگویر شناخته شده بود و کاربرد داشت و از ایران و
کشورهای عربی به سوی غرب سفر کرد. در غرب پزشکی یونانی به نام "دیوسکوریدس"
اولین بار در قرن اول میلادی استفاده طبی زنجبیل را ثبت کرد، گرچه قرنها قبل از آن
این گیاه آروماتیک
از کشورهای خاور دور به اروپا صادر می‌شد، تا
زمان قرون وسطی، به عنوان یک ماده اولیه آشپزی در اروپا کاملاً شناخته شده بود. امروزه
این گیاه در بیشتر مناطق استوایی کشت می‌شود.
متخصصان طب هندی "آیورودا"
از آن به عنوان داروی جهانی نام می‌برند؛
این امر نه تنها به خاطر خواص ضد قارچی، ضد باکتری آن است، بلکه به خاطر اثر تسکین
بخش آن بر روی دستگاه گوارش هم هست، که اینها باعث شده هندیان بیش از 2000 سال
زنجبیل را مصرف کرده‌اند ویکی از بهترین شفا بخش‌های طبیعی برای درمان بیماری‌های
مسافرت، حالت تهوع و سرگیجه در غرب مطرح کرده و برخلاف بعضی داروهای مرسوم این
بیماری‌ها هیچ عوارض جانبی منفی ندارد.
در پژوهشی که در دانمارک انجام شد به 40 نفر از دانشجویان نیرو دریایی
یک گرم پودر زنجبیل و به 40 نفر دیگر مقداری دارونما
داده و مشاهده شد زنجبیل به مرتب در کاهش دفعات استفراغ و از بین بردن عرق سرد موثر
بوده. بعضی کارشناسان، زنجبیل را برای درمان تهوع صبحگاهی دوران حاملگی توصیه می‌کنند. البته لازم به تذکر است در این خصوص همیشه با پزشک مشورت
نمایید.