—      برخي از صاحب نظران، مخالف تعبير مردم سالاري ديني هستند و از اساس، آن را تناقض گونه و غير قابل تحقق مي دانند؛

—      بعضي ديگر نيز پذيرش آن را مستلزم نوعي تسامح در مفهوم دمکراسي در ترکيب مردم سالاري ديني مي دانند و معتقدند که دمکراسي در اينجا، صرفا به معني روش و شکل حکومت است نه فلسفه و مبناي آن.

—      در مقابل، برخي پذيرش مردم سالاري ديني را مستلزم ايجاد نوعي محدوديت در مفهوم و تعريف دين و گستره آن، تفسير مي کنند.

—      عده اي نيز اين تعبير را يک مفهوم ترکيبي از دو جزء درون ديني (دين) و برون ديني (دمکراسي ) ‌می‌دانند.

—      و عده اي ديگر آن را مفهومي بسيط و کاملا درون ديني مي دانند.

—      چه برداشتي از دين در اينجا مورد نظر است؟ حداقلي، حد وسطي يا حداكثري؟

—      چگونه مي‌توان در عين پذيرش مردم سالاري به عنوان مبناي حكومت، حرف از مشروعيت ديني براي حكومت نيز به ميان آورد؟

—      اصولاً مبناي مشروعيت ديني حكومت از ديدگاه اسلام چيست؟ خدا؟ مردم؟  خدا و مردم؟ يا ...

—      آيا لازمه عدم پذيرشٍ تعارض در نظريه مردم سالاري ديني، پذيرفتن مرتبه روشي و شكلي مردم سالاري است يا اينكه مي‌توان در عين پذيرش مردم سالاري به عنوان مبنا و فلسفه، سخن از مردم سالاري ديني نيز به ميان آورد؟

—      اگر مردم نيز در مشروعيت ديني حكومت نقش دارند، اين نقش، چگونه با مشروعيت الهي حكومت، قابل جمع است؟

—      ظاهراً اصطلاح دموکراسي در ابتدا در انديشه فلسفي و سياسي يونان باستان مطرح شد. افلاطون دموکراسي را به عنوان سيستمي که توسط حکومت شوندگان اداره مي شود در تقابل با سيستم هاي؛ 1- مونارشي که توسط يک فرد حکم رانده مي شود

   2- اوليگارشي که توسط طبقه نجبگان محدود اداره مي شود

  3- تيموکراسي  که توسط طبقه ملاکين اداره مي شود ؛ قرار داد. ارسطو دموکراسي را « نظامي مي داند که اجازه شرکت را به همگان مي دهد»و آبراهام لينکلن - از اولين روساي جمهور امريکا- آن را «حکومت مردم به وسيله مردم و براي مردم» مي داند.