بيماري ديابت از نارسايي‌هاي مهم غدد داخلي است كه حدود 100 ميليون نفر از مردم دنيا مبتلا به آن مي‌باشند. سازمان جهاني بهداشت در آينده‌اي نه چندان دور تعداد بيماران ديابتي را چندين برابر پيش‌بيني مي‌كند كه در اين‌صورت يكي از مهمترين عوامل مرگ و مير مردم در نيا محسوب مي‌گردد.با توجه به نقش گياهان دارويي در درمان بيماري‌ها، اين مطالعه با هدف مروري بر اثر هيپوگليسمي گياهان صورت گرفت. از گذشته بسيار دور تا بحال در طب سنتي استان گلستان، مردم بومي منطقه از تركيبات طبيعي و موثر گياهان دارويي و بومي استان، جهت پيشگيري  و كنترل اين بيماري استفاده مي‌كنند. از اين‌رو در اين مقاله، فقط گياهاني را كه در منطقه از آن جهت پيشگيري و درمان بيماري ديابت، توسط مردمي بومي منطقه مورد استفاده قرار مي‌گيرند، را مورد بررسي قرار داده است، مانند: سير (Allium Sativa)، پياز (Allium .cepa)، (Allium  paradoxum) الزويا پياز كوهي برگهاي تازه‌ي (Ocimum bassilicum)، ريشه گياه پنجول (Potentilla fulgns)  برگ‌هاي زيتون (Olea europea)، پودر برگ و دانه شنبليله (Trigonella  foenum – graecum)، گشنيز (Corianderum sativa)، يونجه (sativa Medicago )، گزنه (Urtica dioica)، برگ‌هاي داراواش (Viscum album)  گل‌هاي آقطي (پلم-Sambucus nigra) و گل‌هاي انار (Punica granatum). نتايج تحقيقات آزمايشگاهي و كلينكال، روش عصاره‌گيري، زمان برداشت گياه، اندام مورد استفاده، نحوه‌ي مصرف آن در غذا و دارو و به كارگيري آنها به عنوان چاشني در برنامه‌ي غذايي بيماران ديابتي كه اثرات مفيدي را در كاهش قند خون دارد و جزئيات مكانيسم اثر بخشي مواد موثره‌ي هر يك از گياهان فوق مورد بحث قرار گرفت.