زماني كه انسان پا به عرصه وجود گذاشت، دريافت كه مي‌تواند هم بر اطرافيان خويش اثر بگذارد و هم از آن‌ها اثر بپذيرد.

زيركي، هوشمندي، آگاهي از سرشت افراد و حدس و گمان نخستين وسايلي بودند كه انسان را در آگاهي يافتن از روان و اذهان ديگران ياري نمودند. كشف اسراري كه رفتار و گفتار افراد را تحريك مي‌كنند، نيز يكي از وسايل مؤثر شمرده مي‌شد؛ قضات، سياست‌مداران، فرماندهان نظامي و جادوگران در قديم از توانايي‌هاي فوق برخوردار بودند.

به طور كلي هدف از اين نوع تأثيرگذاري، چيرگي بر عقل و روان انسان‌ها بدون به كارگيري نيروي نظامي و خون‌ريزي براي تحت تأثير قرار دادن انديشه‌ها، باورها، افكار، احساسات و روحيه ملت‌ها مي‌باشد. از نظر تاريخي، شواهد و نمونه‌هاي عملي «جنگ رواني» در روزگار قديم وجود دارد؛ مثلاً تابلوهاي به يادگار مانده از قديم شيوه‌هاي مختلفي از نحوه بازديد نظامي و چگونگي تقديم هدايا يا تنبيه افراد به نمايش گذاشته است تا به اين طريق بر دشمنان خود تأثير گذارند.

يكي از وسايلي كه در گذشته مورد استفاده قرار مي‌گرفت، ناسزاگويي در حين درگيري براي تأثيرگذاري بر طرف مقابل بوده است. چيني‌ها قبل از ميلاد مسيح (ع) از اصول تأثيرگذاري آگاه بودند. روميان نيز از فن تبليغات جنگي مطلع بودند و به آن اهميت مي‌دادند. تاريخ اسلام نيز از فن‌ اثرگذاري به دور نبوده است؛ مسلمانان تشويق مي‌شدند، تا به وسيله زبان خود جهاد نمايند و براي دشمنان برهان و دليل بياورند. در زمان فتح مكه، مسلمانان شب هنگام در نقاط بسياري آتش روشن كردند و قريش با ديدن اين صحنه، تعداد مسلمانان را صدها برابر تخمين زد كه اين عامل باعث شد روحيه آن‌ها كاملاً تضعيف گردد.