اکنون که ضرورت بهره‌گیری از همه‌ی ظرفیت‌ها و منابع آموزش و پرورش برای تعمیم فعالیت‌ها و اهداف پرورشی بیش از پیش آشکار شده است، در این یادداشت به چگونگی ایفای نقش تربیتی معلم می‌پردازیم. اگر قرار بود معلم به «کار تربیتی» بپردازد، یک امر تفکیکی تلقی می‌شد. یعنی پس از فراغت از کار آموزش، مقداری هم برای کار پرورشی وقت صرف می‌کرد. این روش از یک طرف منجر به تلقی دوگانه از تعلیم و تربیت می‌شد و از طرفی دیگر به معنی بی‌هدف و بی‌آرمان بودن فعالیت‌های آموزشی بود.
تعبیر «نقش تربیتی معلم» که در امتداد طرح تعمیم فعالیت‌های پرورشی مطرح است، مفهوم تلفیق را نیز به‌همراه دارد. یعنی معلم در همان ساعاتی که به فعالیت آموزشی اشتغال دارد، به دلیل رعایت برخی ملاحظات، نقش تربیتی نیز ایفا می‌کند. در این صورت آن علمی ‌که دانش‌آموز به کمک معلم به آن دست می‌یابد، تبدیل به حجاب نمی‌شود و غرور و جهل مرکب را دامن نمی‌زند، (رُبَّ عالِمٍ قَتَلَهُ عِلْمُهُ) بلکه تبدیل به نوری می‌شود که در قلب و مرکز وجود دانش‌آموز قرار می‌گیرد و او را از ظلمات جهل خارج می‌سازد (الْعِلْمُ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللهُ فی قَلْبِ مَنْ یَشاءُ). این در صورتی است که علم، تبیین‌کننده‌ی اراده و فعل خدا باشد.
از میان تمامی عوامل آموزشی و تربیتی، نقش معلم به‌عنوان مهمترین عامل نظام تعلیم و تربیت، جایگاه و اهمیت بسزایی دارد. معلم در رشد و پرورش دانش‌آموزان، نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کند. تمامی فعالیت‌های معلم، مانند شناخت فرآیند رشد کودکان و نوجوانان، شیوه‌های تدریس و علاقه‌مندی به رشته تدریس خود، از عواملی هستند که در آموزش و پرورش دانش‌آموزان، دخالت زیادی دارند. معلمانی که در تدریس خود از شیوه‌های متعددی استفاده می‌کنند، بر محتوای رشته تدریس خود تسلط دارند و به کار خود عشق می‌ورزند،  اغلب دانش‌آموزانی توانا و خلاق پرورش می‌دهند. معلم برای کسب موفقیت در تدریس، باید از نظریه‌های نوین آموزشی و روانشناسی آگاهی و اطلاعات لازم و کافی داشته باشد. با توجه به آنچه گفته شد بنده در سال تحصیلی اخیر تصمیم گرفتم به پررنگ نمودن نقش تربیتی معلمان بپردازم.