در وجود انسان استعدادهای مختلفی نهفته است که یکی از آنها استعداد جامعه گرایی است. انسان اگر خوب تربیت شود، این توانایی را دارد که وارد شبکه روابط اجتماعی شود؛ از نقش و وظایفی که در قبال دیگرافراد جامعه دارد ، آگاهی لازم را کسب کند و به انجام نقش های خود بپردازد. در هر جامعه سیاستگذاران و مسئولان تربیتی تلاش می کنند که این توانایی ها را در افراد جامعه خود شکوفا کنند و آنها را میزان موفقیت مسئولان هر کشور در ایجراد وحدت آحاد ملت خود در گرو موفقیت آنها در جامعه پذیر کردن افراد جامعه است جامعه پذیری چیزی نیست که برای آن زمان و مکانی مشخص قائل شرد. در واقع این فراگیری از آغاز تولد شروع می شود و از راه عوامل و منابع مختلف، فرد آگاهی به دست می آورد و شخصیت اجتماعی او شکل می گیرد. ولی آن چه مسلم است، پیچیدگی زندگی اجتماعی، آموزش های غیررسمی برای آماده کردن افراد یك جامعه برای زندگی اجتماعی کافی نیست. این نوع آموزش ها معمولاً اتفاقی، مقطعی و بدون هدف مشخص است. برای تربیت اجتماعی افراد باید برنامه ریزی درسی و تربیتی به عمل آید و در هر گروه سنی شرایط و فرصت های تربیتی خاص آن دوره فراهم شود تا رشد اجتماعی و ابعاد دیگر رشد افراد به تدریج تحقق یابند.

تحقیقات متعدد نشان داده است: پرورش اجتماعی، جسمی و روحی انسان به شدت تحت تاثیر عوامل موجود در اولین سال های زندگی وی قرار دارد و به طور عمده می تواند به وسیله آنها تغییر یابد. کودک با کمبودهای دوران خردسالی قادر نخواهد شد در سطوح بالاتر و پیشرفته از شرایط و فرصت های تربیتی بهره مند گردد و رشد حاصل کند.