با نگاهی به تاریخ آموزش زبان عربی در ایران متوجه می شویم که با وجود قدمت این زبان وآشنایی دیرین ایرانیان با آن ،در نحوه آموزش این زبان با مشکلات جدی روبرو هستیم . درحالیکه زبان های دیگر با توجه به حضور نه چندان دیر پای خود ،توانسته اند موفقیت های بیشتری درمقایسه با زبان عربی بدست آورند .
      باید به صورت موجز بیان شود که از همان بدو ورود زبان عربی به ایران ، ما با مشکلات وموانعی بر سر راه آموزش آن روبرو بودیم و عکس العمل ایرانیان در برخورد با آن به دو شکل بوده است :از هنگامی که ایرانیان اسلام را پذیرفتند ، در راه توسعه و تقویت زبان عربی از هیچ کوششی فرو گذاز نکردند . در این راه حتی از خود عرب ها هم پیشی گرفتند . کارهایی که ایرانیان در جهت احیای زبان قرآن  در زمینه های دستور ، معانی و بیان ، بدیع ، لغت انجام داده اند هیچ قوم دیگری حتی خود عرب ها انجام نداده اند .اگر به کتاب های تالیف شده از سوی ایرانیان در زمینه تنها ادبیات عرب نگریسته شود ، متوجه خواهیم شد مردم ایران به دلیل عشق و علاقه به قرآن و اسلام ، زبان عربی را زبان یبن المللی اسلامی تلقی می کردند و در تحکیم پایه های آن از جان و دل مایه می گذاشتند . به همین دلیل بودکه امهَات کتب ادب عربی توسط دانشمندان ایرانی به رشته تحریر در آمده است . نمونه ها وشواهدی وجود دارد که نشان می دهد ایرانی ها تا چه اندازه دوستدار زبان عربی بودند و هیچگاه احساس نمی کردند که استفاده از این زبان ملیت و هویت آنها را خدشه دار کنیم.