نوعدوستی، فرهنگ دیرینه ایرانیان است .احسان و نکوکاری به هر اندازه و شیوه نمود شکوفایی درک انسان توانمند نسبت به همنوعان محتاج و درمانده در گردش زندگانی است.
بخشش در جامعه نقش شبیه کاسبرگ گل در برقراری، سلامت و رشد برگ های گل میان خود دارد.
انجام امور خیر فرایندهای مثبت دیگری هم دارد. ایجاد تحکیم روابط انسانی دارا و ندار، ساماندهی کانون های خرد افراد گرفتار از تنگدستی و رها شده در پروسه سلامت بستر زندگی عمومی، آسایش درونی نیکوکاران، تأثیر روانی، فرهنگی و توجه در جامعه نسبت به مستمندان واقعی از جمله این آثار است. اما مهمترین آن که آدم بخشنده از دوستی رزاق خالق یکتا همواره غرق لذت و سرور می شود.
عمر و زمان که چون برق و باد می گذرند، با اهمیت ترین پدیده های هستی و سرمایه و فرصت در زمین زندگی هستند. در این مجال و فرصت محدود زندگی به طوری بذر بپاشیم که مزه و طعم حاصل آن، در زندگی مستمندان هم ذوق را جاری و تجلی کند و ماندگار. امام رضا«ع» فرموده است: «نیکوکاری پس انداز جاودان است.»ارزش و جایگاه رفیع معلم اختصاص به اسلام ندارد. در گفته‌های غیر مسلمانان نیز نشانه‌هایی از مقام بلند معلم دیده می‌شود. ارسطو می‌گوید: «کسانی که کودکان را تربیت می‌کنند باید بیش از افرادی که آنان را بار می‌آورند مورد احترام قرار گیرند، زیرا اینان تنها به کودک زندگی می‌بخشند، در حالی که معلمان هنر بهتر زیستن را به او یاد می‌دهند».