بسیاری از دانشمندان و نام آوران بزرگ عوامل موفقیت خود را در زندگی ، مدیون توجه،معرفی و تقویت اعتماد به نفس خود توسط معلمان و مربیان مدارس معرفی کرده اند . چه بسیار دانش آموزانی که استعداد لازم برا ی نوآوری ، خلاقیت و تبدیل به چهره های موفق در آینده را داشته اند اما " بی توجهی" دست اندرکاران آموزش و معلمان باعث" سرکوب " ناخواسته آنان در کلاس درس و در پایه های مختلف ، شده اند مثلاً معلمی که برای کنترل کلاس و یا عدم آگاهی زمانی که دانش آموزی سؤالی می پرسد به جای جواب موجبات تمسخر او در کلاس را فراهم می کند   آن دانش آموز را برای همیشه خاموش ساخته و او را به فردی ناموفق تبدیل کرده و مانع ترقی و پیشرفت در خور استعداد ش شده و حتی در بزرگسالی فردی کم جرات ، ترسو ، منزوی ، بی انگیزه برای موفقیت و استبداد پذیر شده است.درجامعه ی امروز تربیت دانش آموز پرسشگر ،متفکر و منتقد،لازم وضروری می باشد واگرآن ها به جای درگیرشدن با مهارت های ساده و مجزّا از هم با فعالیت های پیچیده وکل نگر درگیرشوند،از این طریق برای چالش های دنیای فردا آمادگی بیشتری به دست خواهند آورند. پرسشگری ازجمله ابزار معتبر ومؤثری است که راه به پاسخ ویقین می بردونهادینه کردن این رسم نکوبه معنای دست گیری مخاطبان برای رسیدن به سرمنزل مقصود درجاده ی تعلیم وتربیت است.به راستی که اگرمابتوانیم فرزندانمان رابه خلّاقه ی پرسشمندی مجهّز کنیم وبه آن هابیاموزیم که طرح پرسش ،کلید دستیابی به پاسخ های بزرگ است، راه پرپیچ وخم آموختن رابرایشان هموارتر کردیم ؛ زیرا داشتن پرسش به واقع مجهز کردن ایشان به چراغی است که می تواند کوره راه های نادانستن رابه کمک آن آسوده تر درنوردند.پرسش چراغی دردست است برای عبور از کوچه های تاریک نادانی تارسیدن به صبح روشن دانایی.این اعتبار تا بدان جارسیده است که منزلت آدمیان را به پرسش هایی که در دل ودیده اش موج می زند می‌دانند نه  فقط پاسخ هایی که درذهن دارد!واینکه به نظرمی آیدآدم پرسشمندقدرو ارزشی فراترازآدم پاسخمند دارد