روز اول ماه مهر... دل پر می کشد به سوی صف های مدرسه . لباس های اتوکشیده، کیف های رنگارنگ، لبخندهای شادی بر روی لب های کودکان. باز هم زنگ مدرسه.... صدا می آید. ...دنگ...دنگ...جنگ...جنگ...! صدا می آید، از گذشته های نه چندان . گذشته هایی که اگر امروز ما فراموش کنیم نسل فردا در زیر رگبار پیاپی تهاجم فرهنگی هرگز به یاد نخواهد آورد. خاطراتی که فراموش نخواهند شد. کیف هایی رنگین به رنگ خون خون .لبخندهایی که بر روی لب های کودکان یخ زد. فروغی که در دیدگانشان دوخته به افقی سرخ خشکید. مهرماه 1359. یک روز پس از آغاز رسمی جنگ تحمیلی. آغاز مدرسه، آغاز شور و نشاط. شور و نشاطی که به جنگ بدل شد. جنگی نابرابر و دفاعی مقدس و جاودانه . جنگی که مدرسه شد و از کودکان ما مرد ساخت.

و اینک، به حرمت خون شهیدان و به پاسداری گامهای کوچک کودکان شهید جنگ، هر سال اولین گامهای ورود به مدرسه را با هفته دفاع مقدس آغاز می کنیم، که تقارنی ارزشمند و نکوست . تقارنی که فضای دانشگاه ها و مدارس را به یاد و خاطره شهیدان والامقام متبرک ساخته و سنگر مدرسه را یادآور عصاره های پاک انقلاب می نماید. ما نیز در دبستان دخترانه جمهوری اسلامی همگام با دیگر مدارس کشور هرسال همزمان با آغاز مهر ماه، مدرسه را به نام شهدا مزین کرده و گل کودکان را با یاد شهدا عطر آگین می نماییم. در سالن دبستان یادمانی برای شهدا و دفاع مقدس می سازیم و تابلو ها را با تصاویر شهدا، خصوصا شهدای نوجوان متبرک می سازیم. از شهدا می گوئیم . از اهدافشان، خاطراتشان و وظیفه خودمان و کودکانمان را در قبال ایثارشان یادآور می شویم.

هفته دفاع مقدس می گذرد. عکس ها و آذین بندی ها به دروون جعبه ها منتقل شده و در یکی از کمدهای مدرسه برای استفاده در سال های بعد نگهداری می شود . و اگر خیلی دوست شهدا باشیم در دهه فجر هم یادی از آن ها می کنیم. اما آیا کافیست؟ حتی اگر هر روز سال را به نام هفته دفاع مقدس بنامیم کافیست؟ فرمانده ناحیه مقاومت بسیج بافق می گوید: هدف از برپایی یادمان و یادواره ها برپایی یک مجلس صرف نیست. بلکه باید بتوانیم راه و روش و تفکر شهدا را در جامعه نهادینه کنیم[i]. پس هدف ما باید نهادینه کردن راه وروش و تفکر و رسم شهدا باشد و این مهم بدون تداوم ناممکن می نماید. چه بهتر که از سال های ابتدایی تحصیل و در حقیقت آغاز ورود رسمی کودکان به جامعه و در مدرسه که محل پرورش روح و روان کودکان است بنیان نهاده شود تا کودکان که آینده سازان ایران اسلامی هستند هر چه بیشتر با سبک زندگی شهدا آشنا شوند. پدران ما در انقلاب به دنبال عبور از تمدن غربی بودند اما ما امروزه به سمت سبک زندگی غربی پیش میرویم. بخاطر همین است که سخن گفتن از آن برهه از تاریخ کشورمان کمی دشوار است. برهه ای که بچه های جنگ در کنار هم زندگیِ زنده ای داشتند و واقعاً زندگی می کردند.راستی، نسبت سبک زندگی امروز ما با دوران دفاع مقدس چیست؟ چرا امروز شهدا از دلاوری ها و شهامت های شهدا می گوئیم؟ چه لزومی به بازگویی آن حادثه هاست؟ با پرداختن به آن سبک، آیا می خواهیم بازگشت به گذشته کنیم؟ نسبت سبک زندگی رزمنده ها با اقتضائات امروز در چیست؟ چه نیازی به برگزاری یادواره های دفاع مقدس و پاسداشت آن ارزش ها می باشد؟ آیا شهدا در امروز ما فراموش شده هستند؟

تاریخ دفاع مقدس حکایات عجیب و تکان دهنده ای از عشق راستین شهدا سراغ دارد که بهره گیری از آنها همچون چراغ هدایتگر مسیر درست زندگی را به جوانان بعدی نشان خواهد داد. پس مطالعه در تاریخ دفاع مقدس و احوالات و وصیت نامه شهدا سدی مستحکم در برابر جنگ نرم می باشد. در جهت الگو برداری از شهدا جا دارد سخن امام خمینی رحمه ا... علیه را که بعد از شهادت نوجوان شهید " حسین فهمیده" بیان نموده بود را مرور می نماییم:"رهبر ما آن طفل دوازده ساله ای است که با قلب کوچک خود که ارزش­اش از صدها زبان و قلم ما بزرگتر است، با نارنجک خود را زیر تانک دشمن انداخت و آن را منهدم نمود و خود نیز شربت شهادت نوشید.