80 درصد آنها سازگاريهاي رضايت بخش در حدود 15 درصد ناسازگاريهاي اندك و 5 درصد ناسازگاريهاي شديد داشتند اين موضوع به وضوح پايين تر از انتظار عمومي وقوع ناسازگاري شديد است ، ترمن نتيجه گرفت كه سازگاري عاطفي بالاتري كه در كودكي تيز هوش ديده شده بود در بزرگسالان نيز پا بر جا مانده بود (كرك 1972) در همين رابطه به برخي ديگر از پژوهشهاي انجام شده كه از سازگاري مطلوب تر كودكان تيز هوش حمايت مي كنند اشاره مي كنيم .

ميلر(1956) دريافت به كودكان تيز هوش به طور داراي كحبوبتر از دانش آموزان متوسط يا عقب مانده بودند كرستتر (1952) گروهي از كودكان با هوش بالا(هوشبر 16 و بالاتر) را در كلاسهاي اختصاصي مورد مطالعه قرارداد و دريافت كه در مجموع آنها از نظر اجتماعي به خوبي سازگار بودند ضمنا” او هيچ ارتباطي بين سطوح هوش و پايين بودن سازگاري اجتماعي مشاهده نكرد.

كالاكر (1958) و مارنين(1961) هر دو دريافتند كه تيز هوشان از نظر محبوبيت در حد بالا و بالاتر و توسط درجه بندي مي شوندكالاكرنتيجه گرفت كه كودكان تيزهوش توانايي بهتري را نسبت به كودكان متوسط در پيش  بيني روستاي كه انتخاب ميكنندداراهستنداين درك اجتماعي ممكن است موجب محبوبيت بالاترآنها شده باشد .