تاريخ روابط خارجي ايران به معناي واقعي آن، از زمان سلطنت  قاجاريه آغاز مي‌شود .گرچه قبل از آن افراد وفرستادگاني از جانب دول اروپايي به ايران آمد وشد مي كردند، اما از اوائل سلطنت قاجاريه است كه دول اروپايي به اهميت استراتژيكي ايران پي بردند وايران وارد عرصه سياست بين المللي شد. لذا بررسي ديپلماسي ايران ، ارتباط تنگاتنگي به شناخت چگونگي فعاليتها و اقدامات صورت گرفته در طول حكومت قاجار دارد.و همانا براي سلسله قاجاريه دوره سلطنت ناصرالدين شاه نقطه اوج آن است و حوادث و وقايع پيراموني اين زمان حساسيت آن را افزايش داده است تحولات جهاني و رقابت قدرتهاي بزرگ بين المللي از قبيل روس و انگليس و تا حدي فرانسه كه تاثير مهمي در داخل ايران داشته از آن جمله مي‌باشدكه هر لحظه موجبات تغيير تصميمات داخلي را فراهم مي‌كرد و استقلال ايران را به خطر مي‌انداخت. از ديگر مسائلي كه سلطنت پنجاه ساله ناصرالدين شاه را جلوه خاصي مي‌دهد آشنايي هرچه بيشتر ايرانيان با تمدن مغرب زمين است كه پيامد آن پيدا شدن لغات و واژه‌هاي جديد چون آزادي، قانون، حكومت مشروطه و غيره بود و اين امر جز با تلاش برخي از افراد صاحب نفوذ تحصيل كرده در غرب امكان پذير نبود.
اين افراد روشنفكر كه اشاعه دهندگان قانون و آزادي جديد مغرب زمين در ايران بودند با گرته برداري از اين واژه‌ها به شكلي خام و ناپخته به ترويج و تبليع اين افكار در داخل مي‌پرداختند و شاه نيز براي حفظ ظاهر و شايد به دليل سه سفر پياپي به غرب و ديدن فاصله كشورش با آنان اندكي به فكر افتاده بود كه اين فاصله را با دستوراتي شاهانه كم كند و ظاهر امر را آبرومند نمايد از جمله اين امور به خيال افتادن شاه براي تشكيل دارالشورا مي‌توان نام برد.
آنچه در اين نوشتار مد نظر خواهد بود بررسي شرح حال يكي از صدر اعظم هاي عصر ناصري به نام ميرزا حسين خان سپهسالار است و در آن تلاش شده تا چگونگي به قدرت رسيدن ،شيوه صدارت ،مهمترين رويدادها واقدامات انجام شده او به روي كاغذ آورده شود. در  اين تحقيق از منابع زير استفاده شده است.