با دانلود تحقیق در مورد منظومه شمسي در خدمت شما عزیزان هستیم.این تحقیق منظومه شمسي را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود تحقیق منظومه شمسي ادامه مطالب را بخوانید.

نام فایل:تحقیق در مورد منظومه شمسي

فرمت فایل:word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل:52 صفحه

قسمتی از فایل:

درباره چگونگي بوجود آمده سياره‌ها نظريه‌هاي گوناگوني وجود دارد بعضي از دانشمندان عقيده دارند كه همه سياره‌هاي منظومه شمسي بين 5 تا 6 هزار ميليون سال پيش پديد آمده‌اند در آن زمان خورشيد هنوز ستاره جواني بود يعني مدت زيادي از پديد آمدن خود خورشيد نمي‌گذشت.

خورشيد به هنگام حركت در فضا از ميان ابرهاي بسيار بزرگي از گاز و غبار عبور كرد. نيروي جاذبه خورشيد قسمتي از اين گازها و ذره‌هاي غبار را به سوي خود كشيد به اين ترتيب دايره‌اي از ذرات كوچك و گاز در اطراف خورشيد جمع شد. اين دايره به دور خورشيد مي‌چرخيد كم كم ذره‌ها يكديگر را جذب كردند و به هم پيوستند از اين پيوستن، توده‌هاي كوچكي از غبار و گاز پديد آمد. اين توده‌ها، كه هم چنان گرد خورشيد مي‌چرخيدند هنوز بسيار كوچك بودند، اما رفته رفته بزرگتر مي‌شدند. هر چه اين توده‌ها بزرگتر مي‌گشتند، نيروي جاذبه آنها هم بيشتر مي‌شد و گرد و غبار بيشتري را به سوي خود مي‌كشيد.

پس از گذشت چند هزار سال، 9 سياره بزرگ و چندين سياره كوچك به وجود آمد كه همه به دور خورشيد مي‌چرخيدند به اين ترتيب، منظومه شمسي پديد آمد[1].

نام تمام سيارات منظومه شمسي به جز يكي، از اسامي خدايان و الهه‌هاي افسانه‌هاي روم و يونان گرفته شده است براي مثال نام بزرگترين سياره، ژوپيتر (مشتري) ، نام يوناني خداي خدايان است. استثناي اين نامها نام سياره ما زمين است. علت آن نيز اين است كه در قديم مي‌پنداشتند كه تمامي سيارات همانند خدايان در بهشت قرار دارند و زمين زير آنها است[2].

زهره با تمام سياره‌هاي ديگر تفاوت دارد. دور تا دور «زهره» نوعي جو وجود دارد. اين جو پر است از ابرهاي فشرده آنچه ما با تلسكوپ مي‌بينيم، همين ابرها هستند. در حقيقت سطح واقعي كره زهره را اصلاً نمي‌توان ديد. پوشش ابر مانندي كه دور زهره را گرفته هر چه بيشتر نور خورشيد را منعكس مي‌كند براي همين است كه زهره درخشانترين سياره به نظر مي‌رسد.

اگر پس از غروب خورشيد به مغرب آسمان نگاه كنيد، ستاره درخشاني را مي‌بينيد. آنچه مي‌بينيد به راستي ستاره نيست و از خود نور ندارد اين همان سياره زهره است كه نور خورشيد را به سوي زمين باز مي‌تاباند. پيش از طلوع خورشيد هم مي‌توان زهره را در طرف شرق آسمان ديد. به همين دليل آن را ستاره صبح هم ناميده‌اند.

فشار جو و دما در كره زهره آنقدر زياد است كه اگر انساني پا به آنجا مي‌گذاشت، در دم خرد مي‌شد و مي‌سوخت[3].

ستاره صبحگاهي ـ ستاره شامگاهي :