با دانلود تحقیق در مورد فتوت نامه سلطاني در خدمت شما عزیزان هستیم.این تحقیق فتوت نامه سلطاني را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود تحقیق فتوت نامه سلطاني ادامه مطالب را بخوانید.

نام فایل:تحقیق در مورد فتوت نامه سلطاني

فرمت فایل:word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل:461 صفحه

قسمتی از فایل:

مقدمه

فتوت در لغت عرب صفتي است كه از كلمة < فتي > مشتق شده است همان‌گونه كه رجولت از رجل و ابوّت از اب و اخوّت از اخ و امومت از امّ و انوثت از انثي و مانند آن. فتي نيز در لغت عرب، تازه جوان و كسي را گويند كه پاي در دوران جواني نهاده و روزگار خوش شباب را آغاز كرده است. در فرهنگ‌ها فتوت به ضم اول و دوم و تشديد و فتح سوم را < جوان‌مردي و مردمي> معني كرده‌اند (منتهي‌الارب) و فتَيٰ به فتح اول و الف كوتاه در آخر، به معني جوان و جوان‌مرد نيكوخوي است. فتي به كسر اول جوانسال از هر چيز و فتاء بر وزن سماء جواني و جوان شدن و جوان‌مردي نمودن است.

اين لغت معني‌هاي ديگري نيز دارد از قبيل فتيان به فتح اول و دوم به معني شب و روز، و فتيان به كسر اول نام قبيله‌اي از بجيله و مانند آن‌ها كه اكنون از موضوع بحث ما بيرون است.

در عصر جاهلي فتوت را مجازا" به معني شجاعت و فتي را به معني شجاع مي‌گرفتند چنان‌كه در شعر طرفة بن العبد آمده است :

و متمم بن نويره گفت :

از آن پس فتي را  به  معني بخشنده به كار بردند، چنان كه در شعر حطيأه آمده است:

بدين ترتيب در عصر جاهلي دو معني مجازي براي لفظ فتي پديد آمده : شجاعت و سخاوت؛ و عرب اين دو صفت را از تمام صفات پسنديده‌تر و ستوده‌تر مي‌دانست. وقتي لفظ فتي بر سر زبان‌ها افتاد و بسيار كسان را  < فتي>   خواندند، شاعران ممدوح خويش را براي مبالغه < فتي الفتيان >  گفتند و نظاير چنين تركيبي در عربي وجود داشت مانند اشجع الشجعان، اسخي اﻻسخياء و نظاير آن‌هاTP[1]PT.

          مشتقات گوناگون  كلمة فتوت  ده بار  در قرآن كريم آمده است بدين شرح :  فتَيٰ (12/ 61) فَتَيان (12/ 36) فِتْيَه (18/13) اَلْفِتيَه (18/10) لِفَتيه (18/59-61) فتَيٰ (12/30)  لِفِتْيانِهِ (12/62) وَ فَتَياتِكُم (4/29-24/33) .

          در تفسير اين آيت‌ها فَتَيٰات را كنيزان و پرستاران و فَتَيان و فِتْيان را غلامان و كارگزاران ترجمه كرده‌اند. ليكن فتَيٰ را جوان و جوان مرد و نيز شاگرد (در مورد اطلاق فَتي به يوشع بن نون خليفه و مصاحب حضرت موسي عليه السلام) گفته و فِتْيَه (در مورد اصحاب كهف) را نيز جوان‌مردان ترجمه كرده‌اند. بنابراين در سراسر قرآن كريم، جز در دو سه مورد، يادي از جوان‌مرد و جوان‌مردي در تفسير لفظ فتي نشده است و آن‌ها نيز يكي در مورد حضرت ابراهيم (ع) و ديگري در حق حضرت يوسف صديق (ع) و سومي دربارة اصحاب كهف است.

          در غزوة احد حضرت مولاي متقيان علي بن ابي‌طالب عليه‌السلام فتي خوانده شده و آن‌چنان بود كه رسول اكرم (ص) درفش را به علي سپرد و او با جمعي از ياران بزرگوار رسول روي به جنگ آوردند و چنين روايت شده است كه چون در روز احد كار جنگ بالا گرفت و حمله و كشتار شدت يافت رسول اكرم (ص) در زير عَلَم انصار نشست و علي را فرمود تا رايت اسلام را به پيش ببرد. علي چنين كرد و در ميان صف‌ها ندا درداد < انا ابوالقصم > و چندان دليرانه به مبارزه و مقاتله پرداخت كه در حق او گفته شد : لا فَتي إلاّ عَلِيّ . اين روايت را صاحب فردوس المجاهدين در كتاب خويش آورده است.

          ظاهراً  قسمت دوم اين عبارت يعني لا سَيْفَ إلاّ ذُوالْفقارِ مدتي بعد به قسمت اول افزوده شده است. علاءالدين علي دده‌سكتواري گفته است : < بعد ازآن،  هنگامي كه وصايت حضرت رسول اكرم (ص) و وراثت شمشير معروف به ذوالفقار علي عليه‌السلام را مسلم شد، نيكان علويان جملة لا سيف الاذوالفقار را نيز بدان افزودند. ذوالفقار نام شمشيري است كه مقوقس آن را به رسول (ص) هديه كرده بود و در بعضي اخبار آمده است كه آن جزء غنيمت‌هايي بود كه از قلعة خيبر به چنگ مسلمانان افتادTP[2]PT.

در عصر امويان اسم‌هايي به منظور تخصيص بر كلمة فتي افزوده شد و تركيب‌هايي چون فتي الندي و فتي الطعان پديد آمد. نيز اين كلمه را به قبيله افزودند (فتي القبيله)TP[3]PT  و افرادي با وصف فتي به صورت مضاف شهرت يافتند چون فتي العشيره ابوسليمان خالدبن وليد مخزومي، و فتي العرب عبدالعزيزبن زرارة كلابي كه در عصر يزيد بن معاويه به قصد جهاد به روم رفت و در آنجا بمرد، و فتي قريش ابوعيسي بن مصعب بن زبير بن العوام، و فتي العسكر ابو عبداللّه محمدبن منصوربن زياد غسّاني كاتب كه ديوان لشكريان را در ايام هارون‌الرشيد اداره مي‌كرد و هارون وي را فتي العسكر لقب داد و نيز شيخ‌الفتيان فضيل بن عياض، كه بعد در باب كار و كردار او سخني خواهيم داشت.

اين گونه صفات چندان در لغت عرب رواج و فزوني يافت كه شاعران اگر مي‌خواستند ممدوح خود را به فتوت نسبت دهند ناگزير بودند به تمام آن صفت‌ها به‌صورتي كلي اشاره كنند. از اين روزگار به بعد ديگر معني حقيقي فتي فراموش شد و فقط مفهوم مجازي آن _ كه هيچ‌گونه پيوندي با سن و سال نداشت _ در كـارآمد؛ و شواهد اين گونه استعمال نه چندان است كه بتوان آن‌ها را در شمار آوردTP[4]PT.

به‌طور خلاصه مي‌توان گفت كه در عصر اموي معني فتوت وسعت يافت و جنبه‌هاي مختلف مردانگي و مروت را شامل شد. معاوية بن ابوسفيان در تعريف فتوت گفته است:  < فتوت آن است كه دست برادرت را بر مال خويش گشاده داري و خود طمع در مال وي نكني، و با او به انصاف رفتار كني و از او انصاف نخواهي، و خود پيرو او باشي و پيروي از او چشم نداشته باشي و جفاي او را برتابي و خود بدو جفا نكني، و نيكويي اندك او را بسيار شماري و نيكويي‌هاي خود را بدو اندك دانيTP[5]PT.>

ركن اساسي اين گونه فتوت ايثار بود و آن نخستين عنصر فتوت صوفيان، يعني فتوتي است كه مورد نظر ماست و از آن سخن خواهيم گفت. در صدر اسلام يكي از وظايفي كه زاهدان و مسلمانان راستين براي خود مي‌شناختند رفتن به  جهاد و جنگيدن در مرزهاي اسلام بود و بسياري از صوفيان متقدم بارها به غزاي كافران رفته و بعضي از آنان در اين راه به شهادت رسيده بودند. از آن پس صوفيان در خانقاه‌ها اقامت گزيدند و از جهاد اصغر به جهاد اكبر يعني جهاد با نفس اماره پرداختند. به همين سبب فتوت، كه نخست مفهوم آن مترادف با شجاعت و بخشندگي بود، تغيير معني داد و به ايثار، و برخاستن از سرهواي نفس و هوس‌هاي نفساني و تخلق به اخلاق حسنه اطلاق شد. چنان‌كه معروف كرخي در باب علامت‌هاي جوان مردان گفته است : < جوان‌مردان را سه نشانه است : وفاي بي خلاف و مدح بي چشم‌داشتِ پاداش و بخشيدن بي سؤال.>

براي فتوت نيز، مانند تصوف، تعريفي جامع و مانع نمي‌توان يافت، و همان‌گونه كه صوفيان هريك تصوف را به نوعي تعريف كرده‌اند و اگر در كتاب‌هاي صوفيان بنگريم مي‌توانيم تعريف‌هاي بسيار متعدد از آن بيابيم، در مورد فتوت نيز حال بدين منوال است و صوفيان و جوان‌مردان و نويسندگان فتوت‌نامه‌ها و حتي صاحبان داستان‌هاي عوامانه در تعريف آن اختلاف دارند و هريك آن را به نوعي تعبير و تفسير كرده‌اند. ابوبكر محمدبن احمد شبهي كه در حق وي گفته‌اند بيش از تمام مشايخ صوفيان جوان‌مرد بود، در باب فتوت گفته است : < فتوت نيكويي خلق و بذل معروف است.> جعفر خلدي گفت: فتوت كوچك شمردن خويش و بزرگ داشتن مسلمانان است. ابوعبداللّه بن احمد مغربي آن را چنين تعريف كرد : فتوت نيكويي خُلق است با كسي كه بدو بغض داري و بخشيدن مال است به كسي كه درنظر تو ناخوش آيند است و رفتار نيكو است با كسي كه دل تو از او مي‌رمد.

شيخ ابوعبداللّه محمدبن ابي المكارم معروف به ابن معمار حنبلي بغدادي، كه ظاهرا ً قديم‌ترين كتاب فتوتي كه در دست داريم از اوست، در كتاب خويش موسوم به كتاب الفتوة چنين گويد : < و اما در سنت، اخباري در باب فتوت وارد شده است و گزيده‌تر آن‌ها آن است كه حضرت امام جعفر صادق (ع) آن را از پدرش و سرانجام از جدش روايت كرده است و گويد رسول خدا (ص) گفت: جوان‌مردان امت مرا ده علامت است. گفتند اي رسول خدا آن علامت‌ها كدام است؟  فرمود: راست گويي و وفاي به عهد و اداي امانت و ترك دروغ گويي و بخشودن بر يتيم و دست‌گيري سائل و بخشيدن آنچه رسيده است و بسياري احسان و خواندن مهمان و سر همة آن‌ها حياستTP[6]PT.>