با دانلود تحقیق در مورد مسووليت قراردادي پزشك در برابر بيمار در خدمت شما عزیزان هستیم.این تحقیق مسووليت قراردادي پزشك در برابر بيمار را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود تحقیق مسووليت قراردادي پزشك در برابر بيمار ادامه مطالب را بخوانید.

نام فایل:تحقیق در مورد مسووليت قراردادي پزشك در برابر بيمار

فرمت فایل:word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل:349 صفحه

قسمتی از فایل:

فهرست عنوانهاي اصلي

عنوان..................................... صفحه

چكيده................................. 1

مقدمه................................. 2

فصل اول: كليات ....................... 8

مبحث اول: فوايد عملي تميز مسؤوليت قرار‌دادي و قهري   12

گفتار اول : تفاوت در جنبه‌هاي ماهوي.......... 12

گفتار دوم : تفاوت در جنبه‌هاي شكلي........... 21

مبحث دوم : ماهيت مسؤوليت مدني پزشك.... 26

گفتار اول : نظريه مسؤوليت قهري.............. 26

گفتار دوم : نظريه مسؤوليت قراردادي.......... 30

گفتار سوم : نظريه منتخب..................... 35

مبحث سوم : انتخاب و جمع ميان مسؤوليت قراردادي و قهري..................................... 39

فصل دوم: قرار‌داد پزشكي .............. 44

مبحث اول: اركان قرار‌داد پزشكي ....... 48

گفتار اول: تراضي ........................... 48

گفتار دوم: اهليت ........................... 59

گفتار سوم: مورد معامله در قرار‌داد پزشكي .... 70

گفتار چهارم: مشروعيت جهت معامله............. 78

مبحث دوم: ماهيت حقوقي و خصوصيات قرار‌داد پزشكي   80

گفتار اول: ماهيت حقوقي قرار‌داد پزشكي ....... 80

گفتار دوم: خصوصيات قرار‌داد پزشكي............ 93

فصل سوم: تعهدات قرار‌دادي پزشك ....... 99

مبحث اول: تعهد به درمان بيمار ....... 100

گفتار اول- قاعده كلي: تعهد به وسيله ....... 101

گفتار دوم- استثنائات قاعده: تعهد به نتيجه. 105

گفتار سوم: تحليل تعهد پزشك در قانون مجازات اسلامي   120

مبحث دوم: تعهد به ادامه درمان ....... 122

گفتار اول : تبيين تعهد به ادامه درمان...... 122

گفتار دوم: اسباب معافيت از تعهد............ 125

مبحث سوم: داشتن مهارت و رعايت موازين فني و علمي و نظامات دولتي ....................... 129

گفتار اول: داشتن مهارت و قابليت علمي ...... 130

گفتار دوم: رعايت موازين فني و علمي ........ 134

گفتار سوم: رعايت نظامات دولتي ............. 140

مبحث چهارم: تعهد به آگاه نمودن بيمار 145

گفتار اول: رضايت آگاهانه .................. 146

گفتار دوم: آگاه سازي در مراحل مختلف درمان. 151

گفتار سوم: محدوده تعهد بر آگاه سازي ....... 157

مبحث پنجم: اخذ رضايت بيمار.......... 165

گفتار اول: رضايت به درمان ................. 166

گفتار دوم: معافيت پزشك از اخذ رضايت ....... 167

مبحث ششم: عدم افشاي اسرار بيمار ..... 174

گفتار اول: اركان مسؤوليت افشاي اسرار پزشكي 176

گفتار دوم: مواردي كه افشاي سر جايز است ... 178

فصل چهارم: شرائط مسؤوليت قرار‌دادي پزشك 188

مبحث اول: نقض قرار‌داد پزشكي ......... 189

گفتار اول: وجود قرار‌داد پزشكي ............. 189

گفتار دوم: عدم اجراي تعهد (خطاي پزشكي).... 199

مبحث دوم: ورود خسارت ............... 234

گفتار اول: اقسام خسارت .................... 234

گفتار دوم: شرائط خسارت قابل مطالبه ........ 244

مبحث سوم: رابطه سببيت .............. 258

گفتار اول: رابطه سببيبت و تميز سبب در تعدد اسباب   259

گفتار دوم: تأثير اسباب خارجي بر مسئوليت پزشك 266

مبحث چهارم : شرط عدم مسؤوليت قراردادي (شرط برائت).................................... 289

گفتار اول : نظريه شرط عدم مسؤوليت (معافيت از تقصير)    290

گفتار دوم : نظريه شرط عدم مسؤوليت (جابجايي بار دليل)   294

نتايج...................................... 302

پيشنهادها.................................. 307

فهرست منابع ............................... 311

فهرست مطالب................................ 327

چكيده

تعهداتي كه پزشك در درمان بيمار دارد، اعم از اين كه با رضايت بيمار يا بدون رضايت او شروع به درمان او نمايد، يكسان است و ميزان خسارت قابل جبران نيز در هر دو صورت، بطور مقطوع در قانون مجازات اسلامي تعيين شده است، لذا تعيين نهائي قرار‌دادي يا قهري بودن مسؤوليت پزشك مشكل است. تأكيد قانونگذار بر ضرورت حصول رضايت بيمار در مشروعيت اعمال پزشكي و پيش بيني شرط برائت، نظريه قرار‌دادي بودن مسؤوليت پزشك را تقويت مي‌نمايد و تعهدات قانوني و حرفه‌اي پزشك به عنوان تعهدات قانوني مترتب بر قرار‌داد بحساب مي‌آيند.

رابطه پزشك و بيمار، قرار‌داد خصوصي موضوع ماده 10 قانون مدني است و با در نظر گرفتن طبيعت خاص خود تابع شرائط عمومي صحت قرار‌داد‌ها است. پزشك به موجب قرار‌داد مذكور متعهد به درمان بيمار مي‌گردد و در راه رسيدن به شفاي بيمار، با رعايت موازين فني و علمي و نظامات دولتي و آگاه نمودن بيمار از آثار و نتايج معالجه تلاش مي‌نمايد. بدست نيامدن نتيجه مطلوب، في نفسه دلالتي بر نقض قرار‌داد و تحقق مسؤوليت پزشك ندارد و بايد تقصير پزشك ثابت گردد (مسؤوليت مبتني بر تقصير).

قانونگذار بنا به مصالحي، صرف ورود خسارت به بيمار را اماره تقصير ومسؤوليت پزشك قرار‌داد (ماده 319 قانون مجازات اسلامي) و پزشك براي رهائي از مسؤوليت بايد عدم تقصير خود و به طريق اولويت قطع رابطه سببيت را ثابت نمايد. براي تعديل مسؤوليت مفروض پزشك درماده 322 همان قانون، اجازه داده شده است كه پزشك قبل از شروع به درمان از بيمار تحصيل برائت نمايد. شرط برائت باعث معافيت پزشك از مسؤوليت ناشي از تقصير خود نمي‌گردد و فقط اماره تقصير وفرض مسؤوليتي را كه از ماده 319 استنباط گرديد تا حد «مسؤوليت مبتني بر تقصير» تقليل مي‌دهد.

بدين ترتيب نه مسؤوليت پزشك مسوولتي مطلق و بدون تقصير است و نه شرط برائت رافع تقصيرات پزشك در درمان است.

مقدمه

1- تبيين موضوع

پزشكي در بين مشاغل و حرفه‌‌هاي انساني، جايگاه خاصي داشته است و با هاله‌اي از احترام و تقدير كه زماني به تقديس نيز مي‌رسيد، بر‌خوردار بوده است. زيرا اين حرفه با جسم بشري و براي كم كردن درد و بيماري آن ارتباط دارد. پزشك تنها انساني است كه با اراده خود به وي اجازه مي‌دهيم كه با گران‌ترين شي وجودي ما يعني؛ سلامتي بدني و روحي ما تماس داشته باشد. به همين دليل عجيب نيست كه حرفه پزشكي ارتباط زيادي با دين داشته باشد و همسان علم خدا‌شناسي باشد. در زمانهاي قديم به پزشك كاهن گفته مي‌شد و بيمار بهبودي خود را در كنيسه جستجو مي‌كرد كه كاهن افسونگر با خواندن ورد و جادو تلاش مي‌كرد تا خشم خدايان را  كه علت بيماري مي‌دانستند فرو نشاند. در نتيجه همين قداست و راز آلودگي حرفه پزشكي، رابطه پزشك و بيمار رابطه‌اي برابر نبوده است؛ پزشك اراده‌اي مقتدرانه و آمرانه داشت و مسؤوليت جايي نداشت و بيمار تسليم محض و اطاعت كور كورانه.

با اين همه، ‌فاصله بين پزشك و بيمار، سابقاً كمتر بوده است و حتي تا نيمه قرن نوزدهم، بيمار همان اندازه از بيماري خود مي‌دانست كه پزشك بدان آگاهي داشت؛ پزشك از طريق بعضي دارو‌هاي ساده تلاش مي‌كرد تا از شدت برخي از بيمار‌يها مثل سرفه كردن و دل پيچه بكاهد، ولي در بيشتر حالات قادر به جلوگيري از پيشرفت طبيعي بيماري نبوده است. بيمار‌يهاي ساده خود‌بخود به سبب قدرت جسمي بشر براي پيروزي بر آن بهبودي مي‌يافت و بيمار‌يهاي خطر‌ناك بيمار را از پا‌ در مي‌آورد، بدون اينكه پزشك بتواند كمكي به بيمار نمايد.

امورزه از افسونگري و غيبگوئي، در عمل چيزي براي پزشكان باقي نمانده است. در مقابل، علم پزشكي به دستاورد‌هاي عظيمي رسيده است، به گونه‌اي كه مي‌توان گفت ظرف سي سال اخير معادل سي قرن گذشته پيشرفت نموده است؛ امكانات و تجهيزات پيچيده و دارو‌ها و تركيبات شيميائي، علم پزشكي را تبديل به معجزه نموده است. به گونه‌اي كه شايد بتوان گفت در آن امر محالي وجود ندارد. بسياري از بيمار‌يهاي لاعلاج سابق، مثل طاعون و وبا و بيمار‌يهاي قلب و مغز و سرطان كه روز‌گاري نسل بشر را كشتار مي‌نمود با استفاده از دستاور‌د‌هاي علمي جديد پزشكي به راحتي درمان مي‌گردد.

با اين همه حرفه پزشكي هرگز خالي از خطا نبوده و نيست و بسياري از روشهاي درماني و دارو‌هاي توليدي كه مورد استفاده پزشكان قرار مي‌گيرد موجب افزايش تهديد سلامتي  جسمي بيماران  گرديده است و پيشرفت علوم پزشكي هم قربانياني بجا مي‌گذارد. مداخلات غير درماني، مثل عملهاي سقط جنين غير درماني، جراحي‌هاي زيبائي، ساختن اعضاي مصنوعي بدن و عمليات باروري پزشكي و آزمايشگاهي و تجربيات انساني هم به حوزه فعاليت علوم پزشكي رخنه نموده است.

با پيشرفت علوم پزشكي، فاصله بين پزشك و بيمار زياد شد، به گونه‌اي كه امروزه آنها در خصوص مسائل معالجه با زبان واحدي با هم سخن نمي‌گويند و فاصله ميان آنها، ‌ساليان طولاني تحصيل و خبرويت علمي و تخصصي است. دگرگوني روشهاي درماني نيز بر اين افزايش فاصله كمك نمود؛ در بيشتر حالات،‌ درمان بيماران در چارچوب بيمارستانهاي عمومي يا خصوصي صورت مي‌پذيرد و طب را از حرفه‌اي كه ارتباط بين پزشك و بيمار، رابطه‌اي شخصي و مبتني بر اعتماد و صداقت بود، به حرفه‌اي گروهي كشاند و بسياري از عمليات طبي و جراحي توسط گروههاي پزشكي متشكل از پزشكان،‌دستياران و تكنسين و پرستاران و ... كه هر كدام درانجام عمل حرفه‌اي خود استقلال عمل دارد صورت مي‌پذيرد و بسياري از آنان را بيمار از قبل نمي‌شناسد. بدين ترتيب رابطه انساني پزشك و بيمار به حد ضعيفي تنزل يافته است. شكي نيست كه اين عوامل، توازن بين طرفين را مختل نموده است و بيمار كما‌كان تابع هيمنه و اقتدار پزشك باقيمانده است.

در مقابل اين نابرابري عملي، قانو‌نگذاران بر برابري پزشك و بيمار تأكيد مي‌نمايند و اولين وسيله براي تحقق اين برابر‌ي، وضع مسؤوليت كيفري و مدني پزشك از خطا‌هاي فني است كه در هنگام انجام اعمال پزشكي مرتكب مي‌شوند. اين امر باعث از بين رفتن مصونيت تام پزشكان كه در طول قرنهاي مديد از آن بهره‌ مند  بودند گشت. در گذشته، پزشك بعلت عدم دستيابي به راهكار‌هاي درمان فقط ناظر درد و مشقت انساني بيمار بود، ‌اما در حال حاضر كه امكانات وسيع و پيشرفته در اختيار او قرار گرفته است عذر او پذيرفته نيست. همانگونه  كه انسانهاي امروز ديگر تمام مصيبت‌هاي خود را به حساب قضا و قدر نمي‌گذارد و در صورتي كه درمانش با شكست مواجه شود ترديدي در سرزنش پزشك و اقامه دعوي براي مطالبه خسارت ناشي از خطاي پزشك نمي‌نمايد.

را مورد تعرض و صدمه قرار دهد. هر چند قانون بخاطر مصلحت عمومي كه  در سلامتي افراد جامعه وجود دارد اعمال پزشكي را مباح گردانيده است، ولي اين اباحه را مشروط به حصول رضايت بيمار يا نماينده قانوني وي نموده است، به گونه‌اي كه هر عمل طبي كه بودن تحقق اين شرط صورت پذيرد مشروعيت خود را از دست مي دهد و موجب مسؤوليت مي گردد ( بند2 ماده 59 قانون مجازات اسلامي ).

اين سؤال از دير باز مطرح شده است كه رابطه پزشك و بيمار تابع وجود يك قرارداد فيما بين است و حقوق و تكاليف طرفين از قبل مورد توافق آنها قرار گرفته است يا رابطه اي قانوني است كه تعهدات طرفين بموجب قانون مشخص شده است؛ تعهداتي كه پزشك در معالجه بيمار دارد اعم از اينكه قرار‌دادي وجود داشته باشد يا نداشته باشد يكسان است، لذا تعيين نهائي قراردادي يا قانوني بودن مسؤوليت پزشك با مشكل مواجه مي گردد. با اين همه بنظر مي رسد تاكيد قانونگذار بر ضرورت حصول رضايت بيمار قبل از شروع به درمان، نظريه قرار‌دادي بودن مسؤوليت پزشك را تقويت مي نمايد و مصلحت اجتماعي و حمايت از بيماران كه در موقعيت ضعيف‌تري قرار گرفته‌اند اقتضاء مي ‌كند تعهدات قانوني و حرفه‌‌اي پزشكان نيز در زمره تعهدات قراردادي بحساب آيند (ماده 220 قانوني مدني)

نقض تعهدات پزشك و ارتكاب خطاي پزشكي موجب ورود خسارات مادي و معنوي به بيمارمي گردد. اين مشكلات هميشه ناشي از عوامل قهري و ناخواسته نيست، بلكه در غالب موارد ناشي از سهل انگاري پزشك و تقصير وي مي باشد. آيا بيمار زيان ديده حق دارد خسارات مذكور را مطالبه نمايد وتحت چه شرايطي پزشك مسؤوليت دارد؟

 امروزه روابط پزشك و بيمار گسترش يافته است و پيشرفت تكنولوژي علوم پزشكي اقتضا مي كند تا ساز و كاري مناسب در نظر گرفته شود كه بر اثر آن امنيت جاني و سلامتي بيماران تأمين گردد و پزشك با كوتاهي و تقصيرخود، جان و تن بيماران را به مخاطره نيفكند و پزشك خطا كار مسوول باشد و جامعه نيز از خدمات پزشكان محروم نگردد. تحميل مسؤوليت سنگين بر پزشكان، آرامش خاطر آنها را زدوده و از درمان بيماران استنكاف مي‌نمايند. تمامي سخن در يافتن مبنايي علمي و منصفانه براي مسؤوليت و برائت پزشك است؛ مبنايي كه با حقوق مدرن تطابق داشته باشد و با مباني فقهي و نظريات فقها سازگاري داشته باشد. قانون بدون مبناي علمي، دوام و بدون سازگاري با عرف و مذهب مقبوليت عمومي نمي يابد.

 2- سؤالات اصلي تحقيق

 اين تحقيق براساس سؤالهاي مشخصي انجام  مي شود كه بيان سؤالهاي جزئي آن در اينجا امكان پذير نيست و لذا به ذكر سؤالهاي اساسي اين پژوهش علمي مي پردازيم:

 1- با توجه به ماهيت دو بعدي تعهدات پزشك كه هم قراردادي‌اند و هم حرفه‌اي؛ آيا نقض تعهدات مذكور موجب مسؤوليت قراردادي است يا مسؤوليت قهري؟

2- در مورد سؤال فوق، در صورتي كه مسؤوليت پزشك قراردادي باشد، آيا قرارداد پزشكي از جهت شرايط عمومي صحت، همسان ساير قرار‌داد‌ها است و با كداميك از عقود معين قابليت تطبيق دارد؟

 3- قرارداد  مذكور چه تعهداتي را بر پزشك تحميل مي نمايد؟

4- شرائط مسؤوليت قراردادي پزشك كدام است و تقصير چه نقشي در مسؤوليت و برائت پزشك دارد؟