از بین تمام سازه نگرهای اجتماعی– مایکل وایت و دیویل اپستون (1990) به خاطر استفاده ازقصه در درمان از همه معروفترهستند.

به عقیده وایت (1992) افراد معنی زندگی را در قصه های روشنگرمیسازند که بعداً به عنوان «واقعیت» با آنها برخورد می شود.افراد به خاطر قدرت قصه های فرهنگ حاکم پیامهایی را از خطابه های حاکم درونی می کنند وهویت خودرا براساس شرایط زندگی کردن که این پیامها توصیه می کنند، تشکیل می دهند – حتی اگر این شرایط برای مفید نباشد. وایت معتقد است. وایت معتقد است که خطابه حاکم وظیفه تداوم بخشیدن به نقطه نظرها، فرایندها، و قصه هایی را به عهده دارد که به کسانی که از آن فرهنگ نفع می برند خدمت می کند ولی شاید علیه فرصت زندگی فرد عمل کند.بطور کلی حکایت و قصه در فرآیند درمان عرصه ای را فراهم      می آورد که مراجع یا مدد جو می تواند، قصه زندگی خودش را با آن فرا افکند وبه مضمون قصه،معنای واقعی ببخشد. قدرتمندترین مکانیسمی که در اینجا عمل می کند، شاید «همانندسازی» باشد. به این معنی که مراجع خودش را در جایگاه و نقش شخصیت اصلی قصه قرار داده و سعی می کند که آنچه شخصیت داستان انجام داده یا از آن سرباز زاده را تقلید می کند. مهمترین نقشی که قصه یا اسطوره درمان ایفا می کند، همگانی و جهانی جلوه دادن مشکلات است که مراجع با آنها دست و پنجه نرم می کند.1- قلمرو شناختی:توانایی قصه در انتقال وکمک به فرایند حل مساله

2- قلمور عاطفی: قصه باعث پالایش عاطفی- هیجانی وامیدآفرینی می شود.

3- قلمرو بین فردی: قصه باعث ایجاد و خلق پیوستگی و رابط انسانی – اجتماعی افراد با یکدیگر می شود

4- قلمرو شخصی: قصه باعث بصیرت و بیش می شود، چرا که فرد خودش و مسائل مبتلا به زندگیش را در روایت دیگران ملاحظه و مشاهده کردن و درک بهتری از خود و مشکلش پیدا می کند.قصه وتمثیل کاربردهای بسیاری دارد ودرموارد زیرمی توان نام برد

1- تعلیم وتربیت

2- بازرگانی و تجارت ارتباطات و سخنرانی ها

3- بهداشت و مراقبت های پزشکی

4- تغییر شغلی

5 روابط بین فردی

6- در روان رمانی

و غیره