منطق فازی اولين بار توسط  پروفسور لطفی زاده استاد دانشگاه  برکلی در مقاله ای تحت عنوان « مجموعه های فازی »  در سال 1965 به دنيا عرضه شد، ليکن نزديک به پنج   سال طول کشيد تا دانشمندان به کاربردهای آن دست يافتند و منطق فوق در سيستم های کنترلی مورد استفاده قرار گرفت.

اين منطق سالها بعد و در اوائل دهه 90 کاربردهای خويش را  در عرصه های علوم  ديگر     همانند مديريت يافت و راهی تازه برای تحليل و مدلسازی مسائل در فضای عدم قطعيت      پيش روی محققان قرار داد.

قوانين فازی به منظور مدلسازی وقايع استدلالی بکار می رود. اين امر به ما کمک می کند تا در شرايطی که دارای اطلاعات  نامعين و  نادقيق هستيم ، ساختار قواعدی را تشکيل دهيم که به عنوان مبنايی برای پيش بينی ، شناخت تاثيرات همزمان و انجام عمليات بعدی مورد استفاده قرار گيرد.

منطق فازی  امروزه  کاربرد های فراوانی در سازمان ها دارد.  برای مثال در برنامه ريزی استراتژيک ، نظام های تصميم گيری، کنترل و مديريت پروژه ها ، طبقه بندی  مسايل سازمانی ، برنامه ريزی صنعتی ، کنترل کيفيت  محصولات ،  شبيه سازی ،  طراحی  نظام های  آموزشی  و  بسياری کاربرد های ديگر  می توان اشاره  نمود . در ادامه به بخشی

از اين موارد اشاره می شود. 

  علاوه بر زمان های اجرا می توان زمان تأخير را نيز برای هر فعاليت درنظر گرفت.

در اين مثال زمان اجرا  غير فازی در نظر گرفته شده و  بحث فازی به زمان های تأخير معطوف شده است. برای هر فعاليت يک زمان تأخير فازی (خوش بينانه، بدبينانه و واقع بينانه) در نظر گرفته و برای هر زمان يک احتمال در نظر می گيريم.

مثال :

برای فعاليت مطالعه اوليه يا PS : 

روش اول هم راحت تر است و هم جواب بدست آمده از اين روش دارای اعتبار کافی و لازم می‌باشد. در مقاله سه روش را به کار گرفته ايم.  روش صفر کلاسيک است. يعنی اول اعداد فازی را  Defuzzy کرده و سپس  delay را حساب کرديم.  در روش اول

با همان شکلی که در بالا  توضيح داده شد  delay را بدست آورديم  ( از ضرب ساده

دو عدد فازی و (Probability) . در روش دوم به شکلی که در بالا توضيح داده شد، delay را بدست آورديم. حال اين مقايسه را انجام می دهيم.