مقدمه

براساس یافته های پژوهشی محمدرضا سرکارآرانی (1390) درس پژوهی موجب گسترش فرهنگ یادگیری درمدارس و ارتقاء مهارتهای حرفه‌ای معلمان وبهبود کیفیت یادگیری دانش‌آموزان می شود.فرآیند درس پژوهی در بیشتر مدارس کشور قابلیت اجرایی دارد و معلمان یک رشته درسی میتوانند در سال یک یا دو بار آن را اجرا کنند. همه ی معلمان هم می توانند از این فرآیند در تدریس استفاده نمایند و در نهایت مدرسه به سازمانی یادگیرنده تبدیل شود و محلی باشد که مدیر، معاون، آموزگار، دبیر، مشاور، دانش‌آموز و والدین درآن رشد کنند.معلمان با اجرای فرآیند درس پژوهی از یکدیگر مطالب و روش‌های جدید یاد می‌گیرند، در تجارب آموزشی هم سهیم می شوند، ودر رفتارهای آموزشی خود بازنگری و بازاندیشی می‌کنند، راه‌های بهتری برای یاددادن و یادگرفتن می آموزند و به تولید دانش حرفه‌ای کمک می کنند، آنها فرهنگ مشارکتی را تقویت می کنند، به بهسازی کلاس درس کمک می کنند، معلمان با سابقه و تازه کار کنار هم قرار می گیرند، فضای صمیمی و دوستانه در مدرسه شکل می گیرد، معلمان ایده های نو را از هم می آموزند، پژوهش در مدرسه توسعه  می‌یابدوروابط انسانی بین کارکنان تقویت می شود.

در پایان منطق درس پژوهی را می توان چنین بیان کرد: اگر میخواهید آموزش را بهبود ببخشید، اثربخش‌ترین جا برای این کار کلاس درس است. بهبود در کلاس درس در درجه بالایی از اهمیت است پس چالش تشخیص انواع تغییراتی که یادگیری دانش‌آموزان را بهبود می بخشد، قرار دارد. هنگامی که تغییرات شناسایی شدند، نوبت به چالش اشتراک این دانش با معلمان دیگر می رسد، کسانی که با مسائل مشابه مواجهند یا هدفهای مشترک در کلاس دارند. (حوری زاد1389)