روان شناسي علم تحقيق در رفتار موجودات زنده و به ويژه در تفكر ، احساس و رفتار بشر است . به همين دليل از چندي پيش روان شناسان علاقه شديدي نسبت به مشكلات عملي كه براي افراد بشر پيش مي آيد و راه حل هايي كه مي توان براي آنها پيشنهاد داد ، پيدا كردند . منظور روان شناسي ، علاوه بر پيشرفت علمي و صنفي ، بهبود بخشيدن به زندگي انسان نيز هست . اين علاقه روز افزون روان شناسان به مسائل روزمره و علمي بشر موجب شده است كه دانش ما در افراد ، به ويژه كساني كه دچار مشكلات رواني هستند  به طور قابل ملاحظه اي افزايش يابد . عدم سازش و وجود اختلالات رفتار در جوامع انساني بسيار مشهود و فراوان است . 

در هر طبقه و صنفي و در هر گروه و جمعي اشخاص نامتعادلي زندگي مي كنند . بنابر اين در مورد همه افراد ، اعم از كارگر ، دانش پژوه ، پزشك ، مهندس ، كشاورز ، استاد دانشگاه و ... ، خطر ابتلا به ناراحتي هاي رواني وجود دارد . به عبارت ديگر هيچ فرد انساني در برابر امراض مصونيت ندارد . البته دانستن اينكه هر شخصي ممكن است گرفتار ناراحتي رواني شود  ، خود به خود كافي نيست ؛ زيرا بهداشت رواني تنها منحصر به تشريح علل اختلالات رفتار نيست ، بلكه هدف اصلي آن پيشگيري از وقوع ناراحتي هاست . پيشگيري به معناي وسيع آن ، عبارتست از به وجود آوردن عواملي كه مكمل زندگي سالم و طبيعي است ، به علاوه ي درمان اختلالات جزئي رفتار ، به منظور جلوگيري از وقوع بيماري هاي شديد رواني (شاملو، 1378).