هنگامي كه صحبت از مرگ به ميان مي آيد ، واكنش افرا نسبت به اين مقوله بسيار متفاوت است. زيرا اين مهم بستگي مستقيمي به نگرش افراد نسبت به هستي دارد. به طور كلي مي توان نگرش افراد نسبت به مرگ را در سه گروه عمده جاي داد :

1- كساني كه هيچ اعتقادي به حيات پس از مرگ نداشته و مرگ را عدم مي پندارند.

2- كساني كه دچار شك بوده و نسبت به حيات پس از مرگ به ديده ترديد مي نگرند.

3- كساني كه اعتقاد راسخ و محكم نسبت به اين مقوله داشته و ان را يك مرحله نوين در حركت تكاملي بشر به حساب مي آورند. چنين تفاوت در اعتقادات آديمان نشأت گرفته از تفاوت ديدگاه آنان نسبت به جهان آفرينش است. زيرا افراد در يك سطح نبوده و داراي سطوح عقلي متفاوتي هستند.

با كمي تدمل اين مهم بر ما آشكار مي شود، اعتقاد به جهان پس از مرگ ، اميدهاي راسوي زندگي انسان قرار داده و زندگاني را داراي اهدافي مي نمايد كه سر لوحه ان اهداف ، رسيدن تدريجي به معبود مي باشد.

ممكن است انسان بارها اين سؤال را از خود پرسيده باشد كه مرگز چگونه و با چه كيفيتي صورت مي پذيرد؟ تمامي آدميان به كرات مرگ را تجربه نموده و غافل از اين امر بوده اند.

سوره انعام آيه 60 : «و اوست كه شما را شب هنگام مي ميراند و هرچه در روز كرده ايد مي داند، آنگاه با مردان شما را زنده مي سازد تا آن هنگام كه مدت معين عمرتان به پايان رسد. سپس بازگشتان به نزد اوست و او شما را از آنچه كرده ايد آگاه مي كند.»

از خلقت انسان و قرار گرفتن اين موجود بر سطح كرات خاكي داراي چنان اهدافي است كه در مخليه افراد بشر نگنجيده و به جزء ابر عقول كسي نمي تواند به كنده آن پي ببرد.

حيات انسان و زندگي كوتاه مادي او بسان مقدمه اي است بر كتاب قطور خلقت. تمامي آدمي براي اين امر متولد مي شود رحلت نمايد مي ميرد كه زنده شود و از اين سير، يك سعود تكاملي ميسر خواهد شد. اكثر ابناي بشر اين عمر كوتاه را جاويدان پنداشته و به متعلقات آن بسنده مي نمايند. حب به دنيا و امورات زوذگذر آن بسان درختي در وجود آنان ريشه دو آينده و در طول اين عمر وجود را دئر چنبره خود خواهد داشت.

حقيقت حيات پس از مرگ بسان آفتابي مشهود است. آري مادر همين دنيا در ان دنيا هستيم و علت عدم درك آن حواس ناقص ظاهري است كه مانع از درك اين حقيقت مسجل گشته است.