مقدمه

اجتماعي شدن فرايندي است كه از طريق آن كودكان رفتار، مهارتها، انگيزه ها، ارزشها، اعتقادات و معيارهايي را كه مطلوب و مناسب و مشخصه فرهنگشان است مي آموزند. منابع اجتماعي شدن، افراد و نهادهايي اند كه در اين فرايند شركت مي كنند و مانند والدين، خواهران و برادران، تلويزيون و ساير رسانه هاي گروهي. هر چند كه همه اين عوامل به اشكال گوناگون در كودك تاثير مي گذارند. به طور معمول خانواده مهمترين بخش از محط كودك است. به همين دليل خانواده مهمترين و قويترين عالم
اجتماعي كردن كودكان تلقي مي شود كه در شكل دادن به شخصيت، خصوصيات و انگيزه ها نقش كليدي دارد، رفتار اجتماعي را هدايت مي كند و ارزشها، اعتقادات و هنجارهاي فرهنگ را منتقل مي سازد.

شيوه هاي واليدن و روشهاي انضباطي آنان بي ترديد تحت تاثير خصوصيات شخصيتي و سيستم اعتقادي آنان است. واليدن سالم و بالغ در مقايسه والدين نابالغ و ناسالم معمولاً با حساسيت و مهرباني بيشتري به نيازها و اشارات كودكان توجه مي كنند و اين نوع فرزند پروري امنيت عاطفي، استقلال، توانش اجتماعي و موفقيت هوشي را تشويق مي كند.

كودكان، خانواده را تحت تاثير قرار مي دهند و از طرف ديگر تحت تاثير خانواده قرار مي گيرند. در اولين سالهاي زندگي تجارب كودك از جهان خارج تقريباً به طور كامل از طريق خانواده صورت مي پذيرد. در خانواده است كه كودك ابتدا درباره بيروني، روابط با ديگران و زندگي اجتماعي نكاتي را مي آموزد. بنابراين نحوه عملكرد خانواده داراي آثار عميق روي رشد كودك خواهد بود. تجسم پدري معتاد در خانواده ها با ويژگيهايي اين چنين عواقب بسياري را به دنبال خواهد داشت. فرزندان اين قبيل خانواده ها دوگانگي و عدم ثبات شخصيتي پدر را به كرات تجربه مي كنند، مهر و عطوفت در مقابل بي توجهي و خشم، نوازشگري و حمايت در مقابل خشونت و درنده خويي و …