از زمان ورود معماري غرب به ايران و يا به عبارتي از اوايل سلطنت ناصرالدين‌شاه قاجار، تلاش تعدادي از معماران مطرح كشور ما بومي كردن و ايراني نمودن اين سوغات فرنگ بود. يكي از دوران‌هاي شاخص تلفيق معماري غرب و ايران از آغاز دهه‌هاي سي و عمدتاً در دهه چهل و پنجاه شمسي در زمان سلطنت پهلوي دوم بوده است. در اين زمان تعدادي از معماران برجسته ساختمانهاي مهم و ارزشمندي را طراحي كردند كه در آنها به شيوه‌اي بديع و تركيبي زيبا، تلفيق اين دو معماري به صورت كاملاً متفاوت صورت پذيرفت.در این نوشتار سعی شده ضمن بازشناسی کلی خصوصیات معماری نوگرا در دوره ی پهلوی دوم ، به بررسی شاخص ترین بناهای طراحی شده توسط استاد هوشنگ سیحون و حسین امانت و وعبدالعزیز فرمانفرما که بر اساس این سبک ساخته شده اند، بپردازیم.
دغدغه ی ایجاد کیفیتی مطلوب در فضای معماری به عنوان، یکی از اصلی ترین اهداف معماران، توجه آنان را به شیوه هایی جلب کرده که متکی بر تجربیات بشری و تسلسل هویتی دستاوردهای انسان با نسل های پیشین و پیشدانسته های اوست. این خاطرات و انباشتهای ذهنی با رجوع چندین باره، تقویت شده و زبان الگوهای معماری را تبیین میکند.
پس از وقوع انقلاب اسلامي در سال 1357 اكثر معماران اين سبك به خارج از كشور رفتند. در طرح‌هاي آنها پس از اين زمان، ايده معماري نوگرايي ايراني ديده نمي‌شود. لذا سال 1357 را مي‌توان سال پايان اين سبك ناميد.
این مقاله شامل عناوین زیر میباشد:
مقدمه
بررسی موردی آثار مهندس هوشنگ سیحون
بررسی موردی آثار مهندس حسین امانت
بررسی موردی آثار مهندس عبدالعزیز فرمانفرما
نتیجه گیری
منابع
برچسب ها:
هوشنگ سیحون حسین امانت عبدالعزیز فرمانفرما معماران نامی ایران در دوران پهلوی دوم