لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 34 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
2
سیستم مدیریتی شهری(تهران)
تفكیك قوا در مدیریت شهری
نخستین شیوه مدیریتی شهر و گزینش اعضای مسئول آن انتخاب مستقیم شهردار از سوی دولت مركزی و نهاد اداره كننده امور داخلی آن وزارت كشور است. این الگو شیوه قدیمی است و مطابق آن وزیر كشور و نمایندگان او یعنی استانداران در فرآیندی سلسله مراتبی متولی امور شهری را برگزیده و عزل می كنند. در این جا، شهرداری و مدیران آن به عنوان جزیی از بوروكراسی دولتی تعریف شده و قوه مقننه كشور در نقش قانونگذاری این حیطه نیز در می آید. موارد مربوط به امور جزیی نیز از سوی بخشهای بالای سلسله مراتب به صورت بخشنامه به سطوح پایین تر اعلام می شود. در این الگو بودجه شهرداری ها ذیل بودجه دولت و استانداری ها بوده و دولت بر كار آنها نظارت می كند. اغلب عنوان می شود مزیت الگوی فوق هماهنگی بخش های مختلف است ولی عیب آن گسترده شدن حوزه وظایف و بیگانگی آن به مسائل مناطق خاص ذكر می شود این نقدها باعث شده تا الگوی تمركزگرایانه در مدیریت شهری منسوخ شده و به شیوه های جدیدی اندیشیده شود. آنچه كه ما در اینجا «الگوهای نوین» نام می دهیم در حقیقت نوین نیست و ریشه در تاریخ پیدایی شهری وسیع و امروزی در اروپای غربی و حتی پیش از آن دارد. فارغ از تجربه دولت شهرهای یونان كه در آن مردم خود مستقیما متولیان امور خود را بر می گزیدند و مستقیما در امور شهر اظهار نظر می كردند در شهرهای اواخر قرون وسطی و اوایل رنسانس خصوصا ایتالیا، فرانسه، آلمان و انگلستان بود كه با پیدایش شهرهای جدید كه در آن بورژواهای مشغول تجارت ساكن بودند نیاز به مدیریت محلی خاصی پدید آمد. شهر بزرگ می شد و نیازهای خاص خود را داشت. در این میان دولت های فئودالی پایان سده های میانه فاقد توانایی رسیدگی به نیازهای جدید بر آمده از دوران جدید بودند. بدین لحاظ به نحو خودجوشی گروه های شهری شورا مانندی پیدا شدند كه در آن مردم و معتمدین آنها به تصمیم گیری و تبادل نظر در امور شهر و اداره بهتر آن می پرداختند. به تدریج این امر سازمان یافته تر شده و با مشخص تر شدن شاخصه های دولت جدید دارای تفكیك قوا، اداره امور شهر نیز به عنوان نوعی «حكومت داری» مطرح شد. لذا آنچه امروز «حكومت های محلی» و به نحو مشخص تر شورا و شهرداری ها نامیده می شود اساسا امری كهن بوده و توسط دولت های جدید به وجود نیامده بلكه به نوعی می توان گفت دولت های ملی نوین از دل این حكومت های محلی سر برآورده اند. می دانیم كه در سیستم تفكیك قوای منتسكیویی رایج در جهان امروز قوای مقننه، مجریه و قضائیه در عین تفكیك در تلاش برای نوعی هماهنگی و نظارت بر یكدیگرند كه امری بدیهی انگاشته می شود. در سطح حكومت های محلی شهرداری ها و شوراها این امر چگونه است چنانچه گفتیم اساسا دولت هایی وجود دارند كه به نحو جالبی اساسا هیچ حكومتی محلی را به رسمیت نمی شناسد و به شیوه انتصاب شهردار از سوی مقامات اجرایی، آنرا ذیل دولت و سازمان آن قرار می دهند. درحالی كه معایب آن آشكار شده است ولی در كشورهایی كه ساختار حكومت های محلی به رسمیت شناخته شده است از حدود
2
سیستم مدیریتی شهری(تهران)
تفكیك قوا در مدیریت شهری
نخستین شیوه مدیریتی شهر و گزینش اعضای مسئول آن انتخاب مستقیم شهردار از سوی دولت مركزی و نهاد اداره كننده امور داخلی آن وزارت كشور است. این الگو شیوه قدیمی است و مطابق آن وزیر كشور و نمایندگان او یعنی استانداران در فرآیندی سلسله مراتبی متولی امور شهری را برگزیده و عزل می كنند. در این جا، شهرداری و مدیران آن به عنوان جزیی از بوروكراسی دولتی تعریف شده و قوه مقننه كشور در نقش قانونگذاری این حیطه نیز در می آید. موارد مربوط به امور جزیی نیز از سوی بخشهای بالای سلسله مراتب به صورت بخشنامه به سطوح پایین تر اعلام می شود. در این الگو بودجه شهرداری ها ذیل بودجه دولت و استانداری ها بوده و دولت بر كار آنها نظارت می كند. اغلب عنوان می شود مزیت الگوی فوق هماهنگی بخش های مختلف است ولی عیب آن گسترده شدن حوزه وظایف و بیگانگی آن به مسائل مناطق خاص ذكر می شود این نقدها باعث شده تا الگوی تمركزگرایانه در مدیریت شهری منسوخ شده و به شیوه های جدیدی اندیشیده شود. آنچه كه ما در اینجا «الگوهای نوین» نام می دهیم در حقیقت نوین نیست و ریشه در تاریخ پیدایی شهری وسیع و امروزی در اروپای غربی و حتی پیش از آن دارد. فارغ از تجربه دولت شهرهای یونان كه در آن مردم خود مستقیما متولیان امور خود را بر می گزیدند و مستقیما در امور شهر اظهار نظر می كردند در شهرهای اواخر قرون وسطی و اوایل رنسانس خصوصا ایتالیا، فرانسه، آلمان و انگلستان بود كه با پیدایش شهرهای جدید كه در آن بورژواهای مشغول تجارت ساكن بودند نیاز به مدیریت محلی خاصی پدید آمد. شهر بزرگ می شد و نیازهای خاص خود را داشت. در این میان دولت های فئودالی پایان سده های میانه فاقد توانایی رسیدگی به نیازهای جدید بر آمده از دوران جدید بودند. بدین لحاظ به نحو خودجوشی گروه های شهری شورا مانندی پیدا شدند كه در آن مردم و معتمدین آنها به تصمیم گیری و تبادل نظر در امور شهر و اداره بهتر آن می پرداختند. به تدریج این امر سازمان یافته تر شده و با مشخص تر شدن شاخصه های دولت جدید دارای تفكیك قوا، اداره امور شهر نیز به عنوان نوعی «حكومت داری» مطرح شد. لذا آنچه امروز «حكومت های محلی» و به نحو مشخص تر شورا و شهرداری ها نامیده می شود اساسا امری كهن بوده و توسط دولت های جدید به وجود نیامده بلكه به نوعی می توان گفت دولت های ملی نوین از دل این حكومت های محلی سر برآورده اند. می دانیم كه در سیستم تفكیك قوای منتسكیویی رایج در جهان امروز قوای مقننه، مجریه و قضائیه در عین تفكیك در تلاش برای نوعی هماهنگی و نظارت بر یكدیگرند كه امری بدیهی انگاشته می شود. در سطح حكومت های محلی شهرداری ها و شوراها این امر چگونه است چنانچه گفتیم اساسا دولت هایی وجود دارند كه به نحو جالبی اساسا هیچ حكومتی محلی را به رسمیت نمی شناسد و به شیوه انتصاب شهردار از سوی مقامات اجرایی، آنرا ذیل دولت و سازمان آن قرار می دهند. درحالی كه معایب آن آشكار شده است ولی در كشورهایی كه ساختار حكومت های محلی به رسمیت شناخته شده است از حدود
2
سیستم مدیریتی شهری(تهران)
تفكیك قوا در مدیریت شهری
نخستین شیوه مدیریتی شهر و گزینش اعضای مسئول آن انتخاب مستقیم شهردار از سوی دولت مركزی و نهاد اداره كننده امور داخلی آن وزارت كشور است. این الگو شیوه قدیمی است و مطابق آن وزیر كشور و نمایندگان او یعنی استانداران در فرآیندی سلسله مراتبی متولی امور شهری را برگزیده و عزل می كنند. در این جا، شهرداری و مدیران آن به عنوان جزیی از بوروكراسی دولتی تعریف شده و قوه مقننه كشور در نقش قانونگذاری این حیطه نیز در می آید. موارد مربوط به امور جزیی نیز از سوی بخشهای بالای سلسله مراتب به صورت بخشنامه به سطوح پایین تر اعلام می شود. در این الگو بودجه شهرداری ها ذیل بودجه دولت و استانداری ها بوده و دولت بر كار آنها نظارت می كند. اغلب عنوان می شود مزیت الگوی فوق هماهنگی بخش های مختلف است ولی عیب آن گسترده شدن حوزه وظایف و بیگانگی آن به مسائل مناطق خاص ذكر می شود این نقدها باعث شده تا الگوی تمركزگرایانه در مدیریت شهری منسوخ شده و به شیوه های جدیدی اندیشیده شود. آنچه كه ما در اینجا «الگوهای نوین» نام می دهیم در حقیقت نوین نیست و ریشه در تاریخ پیدایی شهری وسیع و امروزی در اروپای غربی و حتی پیش از آن دارد. فارغ از تجربه دولت شهرهای یونان كه در آن مردم خود مستقیما متولیان امور خود را بر می گزیدند و مستقیما در امور شهر اظهار نظر می كردند در شهرهای اواخر قرون وسطی و اوایل رنسانس خصوصا ایتالیا، فرانسه، آلمان و انگلستان بود كه با پیدایش شهرهای جدید كه در آن بورژواهای مشغول تجارت ساكن بودند نیاز به مدیریت محلی خاصی پدید آمد. شهر بزرگ می شد و نیازهای خاص خود را داشت. در این میان دولت های فئودالی پایان سده های میانه فاقد توانایی رسیدگی به نیازهای جدید بر آمده از دوران جدید بودند. بدین لحاظ به نحو خودجوشی گروه های شهری شورا مانندی پیدا شدند كه در آن مردم و معتمدین آنها به تصمیم گیری و تبادل نظر در امور شهر و اداره بهتر آن می پرداختند. به تدریج این امر سازمان یافته تر شده و با مشخص تر شدن شاخصه های دولت جدید دارای تفكیك قوا، اداره امور شهر نیز به عنوان نوعی «حكومت داری» مطرح شد. لذا آنچه امروز «حكومت های محلی» و به نحو مشخص تر شورا و شهرداری ها نامیده می شود اساسا امری كهن بوده و توسط دولت های جدید به وجود نیامده بلكه به نوعی می توان گفت دولت های ملی نوین از دل این حكومت های محلی سر برآورده اند. می دانیم كه در سیستم تفكیك قوای منتسكیویی رایج در جهان امروز قوای مقننه، مجریه و قضائیه در عین تفكیك در تلاش برای نوعی هماهنگی و نظارت بر یكدیگرند كه امری بدیهی انگاشته می شود. در سطح حكومت های محلی شهرداری ها و شوراها این امر چگونه است چنانچه گفتیم اساسا دولت هایی وجود دارند كه به نحو جالبی اساسا هیچ حكومتی محلی را به رسمیت نمی شناسد و به شیوه انتصاب شهردار از سوی مقامات اجرایی، آنرا ذیل دولت و سازمان آن قرار می دهند. درحالی كه معایب آن آشكار شده است ولی در كشورهایی كه ساختار حكومت های محلی به رسمیت شناخته شده است از حدود
برچسب ها:
تحقیق درباره سیستم مدیریتی شهری سیستم مدیریتی شهری دانلود تحقیق درباره سیستم مدیریتی شهری سیستم مدیریتی شهری تحقیق درباره سیستم مدیریتی شهری